... i może jej blisko spokrewniona kuzynka neofobia.
Dawniej, czlowiek rodził się, jakiś czas dorastał, zdobywał wykształcenie i zawód i najczęściej już do końca życia trwał w tym stanie, najpewniej po drodze się rozmnażając.
To oczywiście duże uproszczenie. W zależności od rozważanej epoki, szanse na dotarcie do kolejnych etapów rozkładały się inaczej. Również inne parametry (jak choćby przynależność rodziców do konkretnej klasy społecznej) wpływały na dokładny przebieg wydarzeń. Mimo to, generalnie schemat był ten sam.
Mniejsza mobilność, mniejszy dostęp do informacji i wiele innych czynników powodowały, że ten cykl powtarzał się niezmiennie pokolenie za pokoleniem. Ludzie rodzili się i umierali w takim samym świecie.
W takiej sytuacji, poznawanie nowych rzeczy nikomu nie było potrzebne. A skoro niepotrzebne, to złe. A skoro złe, to... "Jontek! Łap za widły! Obcy je we wiosce!" Choćby i ten obcy przychodził z nowym, które mogłoby przynieść wiosce wymierną korzyść.
Mniej lub bardziej tragiczny, taki los spotykał misjonarzy, wynalazców, naukowców, posłańców, proroków. Bo przecież jesteśmy my i oni.
Spotykam się z opinią, że "wszystko" się zmieniło i zmienia coraz szybciej. Zmienia się technologia, zmienia się społeczeństwo, mamy niemalże nieograniczony dostęp do informacji, jesteśmy lepiej wykształceni, stosujemy metodę naukową, ufamy potędze rozumu. "Internauci", wyeksponowani na różnorodność, wydawać by się mogło, nie powinni ulegać ksenofobii.
Tymczasem to zjawisko występuje nadal. Już mniej w jego tradycyjnej formie. Przeniosło się do nowych mediów, wyraża się w nowych formach. Bo jak inaczej nazwać sytuację, kiedy wyłaniają się w sekcjach komentarzy, na blogach, na forach grupy ludzi nadających "na tych samych falach", które potem zaciekle się nawzajem zwalczają? I to czasami nawet, kiedy ostatecznie różni takie grupy mniej niż łączy?
Niekiedy objawia się to absolutnym oporem na nową wiedzę. Zupełnie jak kiedyś!
Odwieczne my i oni.
Jednak nie wszystko się zmieniło.
