Gustav Stresemann, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, ktorą otrzymał wraz ze swoim francuskim odpowiednikiem. W polityce wschodniej jako kanclerz i minister spraw zagranicznych był za likwidacją "polskiego korytarza". Środkiem nacisku na Rzeczpospolitą stała się dla niego mniejszość niemiecka i rozpoczęta w 1925 wojna celna między Polską a Niemcami. W stosunku do państw Zachodnich miał swój plan by uniknąć płacenia reparacji wojennych, tak w przemówieniu do prezydentów Landów go charakteryzuje (1924):
"Gdy kapitał międzynarodowy partycypuje w ekonomii niemieckiej, lepiej widzę pomoc idącą z tej strony w rozwiązywaniu aktualnego kryzysu. Widzę długotrwały interes środowisk finansjery USA i Anglii w przyszłości.(...) Przyjdzie nam przejść ciężką drogę akceptacji wpływu międzynarodowego kapitału by w końcu uzyskać narzędzia oddziaływania na naszą narodową gospodarkę, poźniej gdy odzyskamy siłę, odrzucić ten międzynarodowy balast dla odtworzenia na nowo ekonomii niemieckiej (...)
Kiedy mówi się, że wypłata odszkodowań na dłuższą metę jest niewykonalna, nie należy zapominać jednej rzeczy, że jako minister spraw zagranicznych nigdy tego nie powiem, zanim plan (Dawes'a) nie zostanie zaakceptowany; możemy zawsze odwołać się do art. 91 gdzie powiedziane jest, że Niemcy mają prawo żądać przeglądu swoich możliwości wypłat; możemy z tego skorzystać w 1927 roku. Po trzech latach rozwoju ekonomicznego pod okiem opinii światowej i pod jarzmem raportów, nie niemiecki minister finansów ale eksperci międzynarodowi stwierdzą o potrzebie zmian i wtedy będziemy mieli możliwość ograniczenia tych miliardowych odszkodowań." (Tłum. własne)
Komentarze