Problemy seksualne, zaburzenia fizjologiczne, zostały upolitycznione jako zjawiska stworzone przez kapitalistyczny porządek caratu. Po rewolucji ten rodzaj zaburzeń miał być społecznie obecny tak długo jak wrogowie rewolucji, kapitaliści ery NEP, będą tolerowani.
Uważano jednak również, że sama zmiana polityczna i gospodarcza nie zagwarantują zdrowej seksualności pierwszego państwa socjalistycznego. Działając w teorii jak i sowiecka konstytucja, nauki seksualne dawały pozorne wytłumaczenie wielu zaburzeniom. Oferowały nowoczesne słownictwo, które wg bolszewików, eliminowało z języka zwroty pełne burżuazyjnego filistynizmu. Satysfakcjonowało ascetyczny instynkty partii.
Radzieckie praktyki medycyny sądowej z lat 20. dostarczają przykładów bolszewickiego zwrotu w nauce zajmującej się seksualnością. Rewolucyjne prawo karne uwzględnienia problemy zaburzeń seksualnych. Medycyna sądowa i psychiatria odgrywają coraz istotniejszą rolę w śledztwach kryminalnych i wyrokach sądowych. Bolszewicy w ustawodawstwie przyznają psychiatrii równe znaczenie jak innym naukom kryminalistycznym, takim jak ginekologia sądowa, chemia sądowa czy balistyka. Psychiatrzy są wzywani do badania oskarżonych przestępców, zwłaszcza w przypadkach pedofilii, a czasami także ich ofiar. Mają obowiązek ocenić, czy upośledzone umysłowo osoby oskarżone o przestępstwa są zdolne do zeznawania przed sądem. Jeśli nie, mają prawo kierować je do zakładów opieki psychiatrycznej w celu leczenia i teoretycznie ewentualnego uwolnienia. Była to poważna poprawa statusu psychiatrii, ponieważ na sali sądowej ekspertyza psychiatryczna i psychologiczna były wcześniej nieuznawane. Co jednak zaskakujące, psychiatrzy używali swoich uprawnień oszczędnie. Ale to wszystko w teorii, jak wyglądała praktyka to już na oddzielną notkę.
Na zdjęciu A. Kołłontaj ze swoim siedemnaście lat młodszym partnerem.
