16 marca 1960 roku miała miejsce premiera filmu Do utraty tchu. Historia kinematografii umieszcza obraz wśród inicjujących dzieł Nowej Fali. Charakteryzuje ją zarówno buntownicza forma wypowiedzi, jak i niekonwencjonalne podejście do narracji. Niczym w filmie noir protagonista lekceważy wszelkie prawa. Jego dążenie do egocentrycznej przyjemności jest niczym krzyk pokolenia trzymanego na smyczy, które będzie miało możliwość pełnej artykulacji swoich potrzeb dopiero osiem lat później. Jeśli chodzi o formę, to cały filmowy akademizm, zostaje tutaj zakwestionowany. Kamera, śledzi akcję taką, jaka jest nie przeszkadzają jej przechodnie, przyglądający się ekipie filmowej. Zamiast rejestracji przemyślanej inscenizacji walorem staje się improwizacja. Aktorstwo jest bardziej naturalistyczne, zrelaksowane, pozbawione sztuczności. Belmondo niczym nasz Cybulski stanie się wzorem do naśladowania dla młodego pokolenia.
