W 1979 roku poszedłem do kina. Gwiezdne wojny "Nowa nadzieja". Kolory, rozmach, idea, treść. To wszystko w sumie było jakieś tam przeżycie. Dziś obejrzałem część ponoć ósmą "Ostatni Jedi". I zrobiło mi się smutno. Jakiś wielki młyn miele, wszystko na pieniądze. I jak za Midasa, zostaje tylko kasa, ale czy to wystarczy?
Film posiada efekty, dużo efektów, no i sporo efektów. Jest bardzo słuszny obyczajowo i postępowo, wreszcie kobiety. Lea jako umiłowany lider rebeliantów. Przemiła i pełna wdzięku pani Admirał, co łączy geniusz z heroizmem. No i główna nadzieja, też żeńska. Śliczna dziewczyna o nienaruszalnie zrobionych rzęsach, nawet na odludnej i prymitywnej wyspie. Pewnie w worku miała robota od makijażu.
Z aktorów odtwórca roli Luka - Mark Hamill spisał się dobrze. Negatywny biały mężczyzna w roli negatywnego białego mężczyzny (Kylo Ren) też na poziomie zadowalającym. Na Leę nie mogłem patrzeć, a jej rajd przez kosmos, z wyciągniętą przed siebie ręką, przejdzie z pewnością do historii kiczu i tandety. Rey - Daisy Ridley - dziewczyna ładna, to grać nie musiała i nie grała, bo nie o to może chodziło. Miała trochę wymachiwać i patrzeć.
Generalnie wtopa. Nie ma tego czegoś. Nie ma sensu. Nie ma treści. Nie ma idei. Co jest? SPRZEDAŻ. Biznes przerabia wszystko na pieniądze. Muzyka usiłuje się bronić, choć jej większość już jest spod sztampy i żadnego porównania do tej, z lat pierwszych Gwiezdnych wojen, nie wytrzymuje.
Na następne Gwiezdne Wojny już nie pójdę. Lucas to sprzedał. Jacyś właściciele koncernu medialnego o nazwie Disney (co on ma wspólnego z Waltem poza nazwą?) zarabiają na przetwarzaniu tego, co było. Pozostał niesmak i na szczęście pamięć o tym, że można. Ale w dzisiejszym świecie można już coraz mniej, bo o dostępie do rozpowszechniania czy to filmu, czy muzyki, czy książek decyduje zwykle wąska grupa ludzi, którzy puszczą to, co słuszne i to, co sami zrobią. Znaleźć coś ponadprzeciętnego w takich warunkach, to już naprawdę sztuka.
