Najczęściej zarażamy się nią od innych ludzi, głównie na basenach i kąpieliskach, a także od zwierząt. Częściej atakuje osoby z obniżoną odpornością.
Zdecydowaną większość zachorowań wywołują dermatofity - grzyby rezydujące na skórze, paznokciach i włosach. Najczęściej rozwijają się na zrogowaciałej i martwej warstwie skóry. Potrafią metabolizować keratynę, a więc typowe białko spotykane w paznokciach i skórze.
Przebieg choroby zależy od wywołującego ją drobnoustroju, a także wielkości zmian chorobowych i ogólnego stanu zdrowia chorego. Warto pamiętać, że grzybica szczególnie często dotyka osoby chore na cukrzycę oraz z obniżoną odpornością i nierzadko może prowadzić do nadkażenia bakteryjnego.
Obecnie wyróżniamy trzy postacie grzybicy stóp: międzypalcową (wyprzeniową), złuszczającą (hyperkeratotyczną) a także potnicową (dyshydrotyczną). Międzypalcowa, jak sama nazwa wskazuje, rozwija się w przestrzeniach między palcami. W jej przebiegu pojawia się zaczerwienienie, a skóra ulega maceracji, pęka i łuszczy się. Często pojawia się cuchnący zapach i silny świąd.
W grzybicy złuszczającej dochodzi do łuszczenia i silnego rogowacenia podeszwy, boków a czasem także całej powierzchni stopy. Z kolei w potnicowej tworzą się pęcherzyki, a niekiedy także krosty. Mogą pojawiać się na każdej części stóp. Podeszwy stają się grubsze, a pęknięcia skóry nie są rzadkością. Ta, dodatkowo łuszczy się i swędzi. Na rękach mogą występować wypryski.
Gdy podejrzewamy grzybicę, możemy stosować miejscowo leki przeciwgrzybiczne, zawierające np. mikonazol, frutlimazol i inne pochodne imidazolu, a także terbinafinę lub kwas undecylenowy - dostępne bez recepty. Co ważne, w przypadku poprawy nie należy od razu przerywać kuracji. Jeśli ta nie przynosi efektu, w ciągu dwóch tygodni, lub miesiąca, powinniśmy zgłosić się do dermatologa. Dalszym leczeniem powinien kierować wyłącznie specjalista.
(WA)
