Dziś obchody dnia Nakby – katastrofy, jak Arabowie określają powstanie Izraela. Katastrofa ta opłakiwana jest w całym świecie arabskim. Manifestacje poparcia odbywają się również w zasadzie w każdej europejskiej stolicy, także w Warszawie.
Dokładnie 64 lata temu 15 maja 1948 roku w dzień po tym jak Żydzi w myśl rezolucji ONZ ogłosili niepodległość swojego państwa, siedem państw arabskich- Egipt, Syria, Liban, Jemen, Jordan, Arabia Saudyjska i Irak dokonały inwazji na nowopowstałe państwo. Ponieważ wojska arabskie przewyższały żydowskie w stosunku 40:1 zwycięstwo, rozumiane jako dokończenie dzieła pewnego austryjackiego malarza akwarelek miało być formalnością. Arabscy mieszkańcy tych ziem czasowo emigrowali, by lada dzień wrócić jako zwycięzcy (w czym byli utwierdzani przez własnych przywódców).
Ludobójstwo nie wyszło, Izrael przetrwał, pojawił się za to problem uchodźców i to z obu stron. Bo nie tylko Arabowie opuszczali swe domy. Przeszło 850 tysięcy Żydów zostało zmuszonych w tym samym czasie do opuszczenia swoich ojczyzn w krajach arabskich. A zjawisko to rozciągało się od Jemenu do Maroka, dotyczyło społeczności które istniały tysiące lat przed powstaniem islamu i narodzinami państw arabskich. Ich majątek został skonfiskowany, konta bankowe zamrożone, nieruchomości znacjolizowane.
O ile Izrael w pełni poradził sobie z falą uchodźców integrując ich w strukturach państwa, arabscy sąsiedzi zrobili wszystko, aby uchodźcy z Palestyny pozostali ofiarami na użytek propagandy. Odmawianie obywatelstwa, zamknięte obozy, zakaz wykonywania zawodów – w wielu państwach arabskich ten proceder utrzymuje się do dziś, teraz dotykając drugie i trzecie pokolenie. Gniją tam już od 60 lat jako koronny dowód, którego można zawsze użyć aby dowalić „syjonistycznemu oprawcy”.
Tak więc dzień Katastrofy nie jest żadną rocznicą „wygnania Arabów ze swoich ziem przez Żydów” jak usiłują przekonywać persony pokroju Omara Farisa. To państwa arabskie stworzyły problem uchodźców rozpętując agresywną wojnę, której celem było wycięcie Żydów co do nogi. Sztuka się nie udała a uchodźcy w państwach arabskich pozostali obywatelami drugiej kategorii (choć można było stworzyć im normalne warunki życia choćby wykorzystując infrastrukturę pozostawioną przez wygnanych Żydów). Część zresztą do Izraela wróciła, dziś społeczność arabska w Izraelu liczy niemal 1,5 mln ludzi (w 1949 było to 170 tysięcy). Żydzi nie mieli takiej możliwości, niektóre państwa arabskie odmawiają im nawet prawa wjazdu na swoje terytorium.
Szkoda, że arabscy kibice w arafatkach tak ochoczo atakujący Izrael, z równą pasją nie wywierają presji na państwa islamskie, aby w końcu uznały uchodźców, swych braci za pełnoprawnych obywateli własnych państw i stworzyły im normalne warunki do życia.
