Treść, zawartość pojęć samouzdrawianie i samoleczenie

Przede wszystkim trzeba zauważyć, że procesy życiowe w organizmie człowieka i ogólniej istoty żywej (zwierzęta, rośliny itd.) zachodzą ciągle.

Zatem równolegle ze zmieniającym się stanem organizmu muszą ciągle zachodzić procesy samokontroli, samoregulacji i samostabilizacji – nazywa się te procesy samoczynnymi, samodynamicznymi, samoistnymi lub samorodnymi, bo nie znamy dokładnie mechanizmów, które są ich podstawą.

Jest to właśnie samouzdrawianie organizmu obejmujące adaptację i przystosowanie do nowej, zmieniającej się sytuacji - gdy ciągle, chwila po chwili organizm usiłuje przywrócić prawidłowe działanie narządów, organów oraz równowagę i synchronizację poszczególnych procesów biochemicznych w organizmie, uwzględniając jego zmiany biofizyczne, tj. jego wzrost.

Czy i jak organizm dokonuje samoanalizy, samodiagnozy swojego stanu, stanu narządów, organów i innych swoich podukładów składowych?

Na poziomie biochemicznym na pewno, więcej nie wiadomo.

Według mnie okres snu i odpoczynku po posiłku lub wysiłku jest do tego kluczowy.

Czy i ewentualnie w jaki sposób następuje samomobilizacja całego organizmu, gdy jeden z jego organów, narządów sobie nie radzi (ból, zapalenie i inne dolegliwości jako objawy) – być może, wchodziłaby tutaj komunikacja dwustronna, albo chociażby konieczność jednostronnego przekazania informacji wewnątrz organizmu.

Organizm działa samodzielnie, czasem nawet w sprzeczności z działaniami samego człowieka, właściciela ciała.

Można nawet powiedzieć, że własny organizm jest wierniejszym przyjacielem człowieka niż pies - nigdy się nie buntuje, zawsze jest gotowy do samonaprawy w miarę swoich możliwości.

Zawsze działa w kierunku zachowania integralności i tożsamości organizmu, przystosowania do zachodzących zmian wewnątrz i na zewnątrz organizmu.

Samoleczenie, samoterapia to bardziej intensywny proces samoobrony, samouzdrawiania, bo dochodzi problem zwalczania choroby – jaka by ona nie była.

Czy organizm może popełnić samobójstwo?

Bez wątpienie: podnoszenie gorączki poza granice przeżycia organizmu dla zabicia inwazji zarazków jest tego dowodem.

Konieczna jest zatem samoobserwacja przez człowieka działania własnego organizmu i reakcja, może nie przesadna (samopomoc), od samego początku po zauważeniu dolegliwości, objawów, symptomów.

Samopoczucie, nastrój jest też dobrym wskaźnikiem stanu zdrowia.

Gdy choroba zostanie zwalczona organizm przechodzi z powrotem do fazy samouzdrawiania, samorehabilitacji.

Są to procesy cielesne, czyli somatyczne – zachodzą poza świadomością człowieka.

Procesy psychiczne (emocjonalne) i umysłowe są procesami bardziej świadomymi – może też nie do końca, bo podlegają popędom i instynktom zwierzęcym człowieka – zatem jest tutaj bardziej nadzór człowieka niż pełna samokontrola i samosterowanie.