Kultura polska osobista

Istnieje w Polsce wiele poradników na temat dobrych obyczajów, dobrych manier, savoir vivre itp. – opierają się one na tradycyjnych polskich i słowiańskich wartościach społecznych i osobistych.

Chodzi o kulturę, obyczaj w sensie etyki społecznej i moralności osobistej, obejmującą wolność osobistą i odpowiedzialność człowieka i obywatela w ramach społeczeństwa.

Wszystko to wydaje się są raczej zbiory sztywnych zasad zachowania w różnych sytuacjach, w szczególności np. przy stole, traktowania kobiet itd.

Ale chyba żaden z nich nie wyjaśnia, na czym polega kultura polska tak po prostu, jej specyfika i odrębność.

Spróbuję zatem temat ten naświetlić bliżej.

Polacy to dwie powiązane grupy ludzi: naród i społeczeństwo.

Naród to ci, którzy znają i stosują kulturę polską narodową.

Jest to kultura wysoka, która jednak wyznacza standardy dla kultury powszechnej.

Społeczeństwo to kategoria szersza: wszyscy mieszkańcy Polski - naród, oraz ci, którzy nie należą do narodu.

Z założenia Polacy przyjmują, że każdy człowiek, osoba indywidualnie, jest uczciwy, przyzwoity, ma honor i godność – oczywiście to założenie trzeba korygować, gdy ktoś okazuje się osobą nie spełniającą tych wysokich standardów elitarnych.

Na wypadek wojny kultura polska przewiduje wspólną obronę kraju, granic.

W czasie pokoju najważniejszym testem kulturowym jest małżeństwo i stworzenie trwałej rodziny.

Wiele rzeczy jest w Polsce możliwych, ale po założeniu rodziny są niedopuszczalne, bo małżeństwo, rodzina, to instytucje społeczne odwołujące się do najważniejszej wartości u Słowian: RODU – rozumianego jako piramida rodzin przodków, kontynuowanego w postaci dzieci - przekazywanie dobrych genów i polskich, słowiańskich wzorców kulturowych poprzez kolejne pokolenia.

Wiąże się to z dotrzymaniem umowy małżeńskiej, która jest umową dożywotną – nawet jeśli nie została poparta przysięgą małżeńską.

W kulturze europejskiej ujął to Hugo Grocjusz, który uznał dotrzymywanie umów (po polsku słowność) jako pierwszą zasadę prawa naturalnego.

Kultura polska, wywodząca się z kultury słowiańskiej, nie zna semicko-chazarskiego pojęcia grzechu - u Polaków zamiast tego stosuje się ostracyzm społeczny.

Polega to na tym, że wiarołomcy małżeńskiemu nikt przyzwoity nie podaje ręki, nie zadaje się z nim i nie utrzymuje kontaktu towarzyskiego.

Kultura się zmienia, w szczególności Żydzi, gdy po 2.wś przejęli władzę w Polsce, usiłowali zmienić Polakom kulturę, wprowadzić swoje luźne swobody obyczajowe, ale polskość polega na utrzymywaniu polskich obyczajów, kultury.

Przechodzę teraz od teorii do przykładu konkretnego:

@JKM_Mikke według doniesień prasowych wielokrotnie zdradzał żonę, której w czasie ślubu przy świadkach przysiągł wierność małżeńską.

Kilka razy też wymieniał żonę na nowszy, młodszy model.

W Polsce określa się takie postępowanie słowem: KURWIARZ.

Ciekawe jest tłumaczenie angielskie tego słowa (whoremonger), bo oznacza po polsku podżegacza do kurestwa.

Według kultury polskiej nienaruszalności małżeństwa nikt przyzwoity nie powinien z nim utrzymywać kontaktu towarzyskiego.

Znaleźli się jednak ludzie w Polsce, którzy obrali sobie go za patrona politycznego, robią sobie z nim fotki, kumplują się itd. – to środowisko wielopartyjne @Konfederacja.

Według mnie zatem nikt z tych ludzi nie zna kultury polskiej i nie jest człowiekiem przyzwoitym w sensie kultury polskiej.

Wniosek:

Według mnie żaden z tego środowiska nie zasługuje, aby być w Polsce politykiem.

Nie chcę tych nieprzyzwoitych ludzi, kurestwa i tolerowania kurestwa, w polityce polskiej.

Trzeba zauważyć jeszcze pojęcie tzw. hipokryzji:

- w kulturze polskiej jest całkiem naturalne, że tzw. brudy, trzeba prać w domu, i nie jest stosowne wystawianie spraw prywatnych na widok publiczny – na wszystko jest odpowiedni czas, miejsce i sytuacja.