W związku ze zmianą w rządzie ludzie “Solidarności Walczącej” mają swoje drugie 5 minut i warto wrócić do początków i różnic obu organizacji solidarnościowych.
Pod panowaniem komunistów społeczeństwo było zatomizowane i zastraszone i dopiero w r. 1980, pod wpływem papieża, Polacy podnieśli głowy. Ruch Solidarności opierał się głównie na środowiskach robotniczych i robotnicy przeszli szybki, lecz krótki proces politycznego uświadomienia i uwłaszczenia.
Solidarność Walcząca bazowała na dobrze uświadomionych środowiskach inteligenckich, które nie ufały, i słusznie, porozumieniom z komunistami. Dla komunistów bardziej niebezpieczny, z uwagi na zakłady przemysłowe, był ruch robotniczy i dlatego, po wprowadzeniu stanu wojennego, cięższym represjom poddano osoby pochodzenia robotniczego. Ci ludzie nie byli jeszcze przygotowani politycznie do tego stopnia, żeby zmierzyć się z tego typu represjami, bo ta solidarność robotnicza była jeszcze dość powierzchowna i sporo ludzi ze środowisk robotniczych udało się komunistom wypędzić na emigrację.
Ludzie z kręgów inteligenckich byli traktowani lżej i wiem to z własnej praktyki. Czy to było spowodowane świadomością komunistów, że inteligencja dysponuje rozmaitymi kanałami informacji i powiązaniami niedostępnymi dla robotników, czy też było spowodowane trudnością walki na dwa fronty, trudno mi ocenić. W każdym razie, komuniści byli znacznie brutalniejsi wobec robotników niż wobec inteligencji.
Jeżeli ktoś chce się zorientować jak odmiennie mogli reagować robotnicy, w odróżnieniu od inteligentów, to najlepszym przykładem mogą być panowie Borowczak i Frasyniuk i ich obecna rola. Zdobyte w ciągu paru lat nowe kompetencje kulturowe, intelektualne i polityczno-obywatelskie okazały się zbyt ulotne i niewystarczające, by mogli oni wejść na taką ścieżkę moralnej, intelektualnej i politycznej niezależności jaką obrali Morawieccy.
