Uwierzył trenerowi. 15 lat później wysłuchał Mazurka Dąbrowskiego

Dwa tygodnie po finale w Abu Dhabi Eryk Niewęgłowski wciąż nie do końca wierzy w to, co osiągnął. Statuetka stoi na półce, a on każdego ranka na nią spogląda. „Jeszcze tak jakby nie dociera do mnie, że zrobiłem mistrza świata" – przyznaje.

A przecież do tego momentu szedł piętnaście lat.

Zaczęło się od Taekwondo

Pierwszą salę treningową Eryk zobaczył w Radzyniu Podlaskim. Miał wtedy kilkanaście lat i zaczynał od Taekwondo. To właśnie tam usłyszał po raz pierwszy słowa, które zapamiętał na lata: „Masz zadatki na mistrza świata. Jak będziesz trenował, osiągniesz ten sukces."

Uwierzył. I zaczął pracować.
Obejrzyj rozmowę Piotra Paciorka z Erykiem Niewęgłowskim, Mistrzem Świata w Kickboxingu: 

Taekwondo dało mu coś, co do dziś wyróżnia go na ringu – dynamiczną pracę nóg i kopnięcia, których większość kickbokserów nie potrafi wykonać w trakcie walki. Ta baza okazała się bezcenna.

Gdańsk i siedem lat rozwoju

Przeprowadzka do Gdańska otworzyła nowy rozdział. Eryk trafił do Corpus Gym i rozpoczął współpracę, która trwała niemal siedem lat. Tam zobaczono w nim potencjał. Tam dostał wsparcie, indywidualne treningi i czas, którego potrzebował młody zawodnik.

Ale przyszedł moment, gdy Gdańsk przestał wystarczać.

„Podjęliśmy wspólną decyzję, że już tam nie ma aż takiej możliwości, żeby się rozwijać" – wspomina Eryk. Jego trenerzy zrobili coś, co wymaga dojrzałości i pokory: puścili wychowanka dalej.

Tak Eryk trafił do Uniq Fight Club w warszawskim Wawrze.

Zobacz także„Charlie Kirk był pełen nienawiści". Aktorka nie przeprosi za te słowa

Porażka jako instrukcja obsługi

W 2024 roku Niewęgłowski przegrał finał Mistrzostw Europy. Dla wielu zawodników taka porażka mogłaby zachwiać wiarą we własne siły. Dla Eryka stała się mapą drogową.

„Pamiętam, jak wróciłem z tych mistrzostw. Wypisałem sobie moje słabe strony, co nie zadziałało i co muszę poprawić."

Na liście znalazł się przede wszystkim boks. Praca rąk, akcje, wymiany ciosów, to wszystko wymagało przebudowy. Dwa tygodnie po porażce wrócił na salę i przez cały rok skupiał się na tym jednym elemencie.

Efekt? Złoto w Abu Dhabi.

Dzień z życia mistrza

Eryk trenuje sześć dni w tygodniu, dwa razy dziennie. W harmonogramie: siłownia, tarcze indywidualne, sparingi, grupy K1, treningi kondycyjne. To nie życie różami usłane, jak sam przyznaje.

Zobacz takżePeryferyjność jako wybór? Błędy polskiej strategii

Sparingi wymagają wypoczynku, którego często brakuje. Kondycja musi być na najwyższym poziomie. A do tego praca trenerska, bo z samych walk amatorskich nie da się wyżyć.

„Trenuję jak zawodowiec" – mówi wprost. „Nie pięć razy w tygodniu po jednym treningu."

Wzorce i inspiracje

Każdy sportowiec potrzebuje kogoś, na kogo może patrzeć w górę. Dla Eryka taką postacią był najpierw Andy Hug, legenda kickboxingu. Później Alex Pereira, Brazylijczyk, który z wulkanizatora i człowieka z problemami alkoholowymi stał się mistrzem świata w kickboxingu, a potem gwiazdą UFC.

„Nie miał łatwego startu" – mówi o Pereirze Eryk. „Miał problemy z alkoholem w młodym wieku. Wyszedł z tego i wrócił na salę."

Historie takie jak ta pokazują, że droga na szczyt rzadko bywa prosta.

O młodzieży i roli sportu

Eryk nie ma złudzeń co do wyzwań, przed którymi stoi dziś młode pokolenie. „Mają za duży wybór, za dużo dostępu do internetu. Mogą oglądać różne inspiracje – dobre i złe."

Ale ma też receptę: „Każde dziecko powinno w swoim życiu trenować sport. Sport ukształtowuje, pokazuje drogę i pokazuje, że jak chcesz coś osiągnąć, to ile musisz ciężkiej pracy w to włożyć. Bo nic nie przychodzi od tak."

Sam jest tego żywym dowodem.

Co dalej?

Mistrzostwo świata nie jest sufitem. Eryk już planuje kolejne kroki, tym razem w stronę walk zawodowych. Nie z ambicji, ale z pragmatyzmu: z amatorskiego sportu nie da się żyć.

O MMA (tłum. Mieszane Sztuki Walki) nie myśli na poważnie, choć nie zamyka żadnych drzwi. Na razie zostaje wierny kickboxingowi i obserwuje, jak ta dyscyplina w Polsce powoli wraca na pierwsze strony.

A po karierze? „Nie chciałbym być trenerem do końca życia. Wolę mieć swój biznes."

Skromność mistrza

Kiedy pytam, czy medal zmienia perspektywę i czy czuje presję jako wzorzec dla młodszych zawodników, Eryk odpowiada rzeczowo: „Zrobiłem mistrza świata, ale wiem, że jest dużo innych rzeczy do osiągnięcia. Teraz muszę o wiele ciężej pracować, żeby utrzymać ten poziom."

A gdy ktoś podchodzi z prośbą o zdjęcie? „Jest mi miło, że doceniają moją pracę. Ale na pewno nie podchodzę do tego, że jestem zajebisty. Jestem skromną osobą."

I być może właśnie ta skromność, połączona z żelazną dyscypliną, zaprowadziła go tam, gdzie teraz jest.

Na szczyt świata.

PP

Eryk Niewęgłowski – Mistrz Świata 2025 w kickboxingu (Low Kick do 86 kg), dwukrotny zdobywca Pucharu Świata, Wicemistrz Europy 2024. Trenuje w Uniq Fight Club Warszawa.