Stracone pokolenie,tyle można napisać o Powstaniu!

 Stracone pokolenie to filmowy tytuł,ale pasuje do losów nie tylko powstańców ale wszystkich uczestników także akcji Burza.

Szczęście mieli ci co w 1944 lub 1945 rzucili broń,ujawnili się,może nawet poszli siedzieć,ale wyszli,zaczęli nowe życie,lepsze lub gorsze.

 Mieli kłopoty bo władza ludowa nie zapominała.

 Gorzej było z tymi co bez wojaczki nie potrafili żyć,teraz mówią o nich Żołnierze Niezłomni,ale to Stracone Pokolenie,najlepsze lata spędzili na ukrywaniu się,nie skończyli szkół,bo kiedy a jak wreszcie wyszli.niektórzy nawet około 1950 roku nie potrafili żyć normalnie.

 Stąd alkoholizm,trudności w ułożeniu życia rodzinnego,uczenia się a nawet pracy.

Potem to zdiagnozowano jako Stres Pola Walki.

 Ale kto by się przejmował za Stalina jakimś stresem?

 Jednym słowem,Warszawa i ludność Warszawy odczuła to najboleśniej ale młodzi chłopcy gdzieś z łódzkiego lub kieleckiego też.