Udało się księdzu Mądlowi, w artykule "Anicie Gargas ironistce" , skierować na manowce dyskusję na temat filmu "Anatomia upadku".
Zrobił to używając klasycznej sztuczki erystycznej polegającej na tym, że jeśli nie masz szans na osiągnącie sukcesu w dyskusji, to trzeba zmienić jej temat.
Film Gargas jest felietonem publicystycznym, w głownym zamierzeniu, pokazującym stosunek najważniejszych struktur władzy i poszczególnych jej reprezentantów do zdarzenia krytycznego w dziejach bytu państwowego.
Po katastrofie smoleńskiej nie można w pośpiechu posprzątać i apelować, żeby tematu już nie rozstrząsać.
"Gruba kreska" i nadzieja, że czas wszystko załatwi jest dezercją, która zostanie na trwale zapisana w historii narodu, ale również wpłynie na jego przyszłe aspiracje.
Tymczesem "Anatomia upadku" pokazuje jak upada mit polskiego państwa, jak nie tylko można mu "pluć w twarz", ale nawet kopnąć w du... i nic. I bynajmniej nie chodzi z tym "pluciem" o działania innych państw.
W filmie, najbardziej przerażające i upadlające są ucieczki najważniejszych urzędników przed kamerą i przed pytaniami - jeśli zrobiono wszystko tak jak należy, to po co, zamiast odbierać honory, urzędnicy uciekają jak szczury?
Upadek państwa, reprezentowanego przez "uciekającą elitę", to temat filmu Anity Gargas.
Jest jeszcze drugi wątek filmu, Anita Gargas pokazuje ślady, można powiedzieć - kładzie je na talerzu.
Sporo z nich jest nowych i obiektywnie ważnych, trudno je zlekceważyć. Mimo problemów, kobiecie z mikrofonem,udało sie do nich dotrzeć. Jej relacje powinny być przynajmnie wyjaśnione i nie jest to zadanie dla księdza, a dla państwa.
Ksiądz Mądel w swoje notatce zatytułowanej "Anicie Gargas ironistce" poddaje drobiazgowej analizie garstkę wątków pobocznych.
Tam, gdzie dobrym prawem publicysty jest puenta, hipoteza bądź przedstawienie swoich wątpliwości, ksiądz Mądel łapie się jak pies nogawki.
Zapomina, że gdyby raport Komisji Millera był rzetelnie przygotowany, nie byłoby miejsca na wątpliwości p. Gargas i wyjaśnianie ich przez jezuitę.
Ksiadz Mądel brzydko się bawi, na zasadzie "łapaj złodzieja" odwraca uwagę od głównego - przerażajacego przesłania filmu.
Gdyby Gargas nie zrobiła już innego filmu, to i tak przejdzie do historii kinematografii ujęciami żołnierzy rozbijajacych wrak i uciekajacych polityków - te zdjęcia są tak ważne, jak te ze Stoczni Gdańskiej.
