Notka poetycko-moralizatorska

Galopujący Major opublikował wczoraj na swoim blogu wiersz na Dzień Matki, który, przyznam, wprowadził mnie w mocną konfuzję.

Nie linkuję, bo szczerze mówiąc, Majorze, po lekturze niezbyt pochlebnym i dosadnym słowem opisałem Twój stan mentalny w trakcie pisania tego arcydzieła, wybacz. Oczywiście, nie wymagam, żebyś pisał takie wiersze jak Konstanty Ildefons Gałczyński:

"Ona mi pierwsza pokazała księżyc/ i pierwszy śnieg na świerkach/ i pierwszy deszcz./ Byłem wtedy mały jak muszelka/ a czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne".

Ale zawsze możesz spróbować jak Rafał Wojaczek:

"Matka mądra jak wieża kościoła/ Matka większa niż sam Rzymski Kościół/ Matka długa jak transsyberyjska/ Kolej i jak Sahara szeroka/ I pobożna jak partyjny dziennik/ Matka piękna niczym straż pożarna/ I cierpliwa jak oficer śledczy/ I bolesna jak gdyby w połogu/ I cierpliwa jak oficer śledczy/I bolesna jak gdyby w połogu/ I prawdziwa jak gumowa pałka/ Matka dobra jak piwo żywieckie/ Piersi matki dwie pobożne setki/ I troskliwa jakby bufetowa/ Matka boska jak Królowa Polski/ Matka cudza jak królowa Polski".

Mógłbym tu jeszcze przytoczyć, np. "Mit rodzinny", ale zostawmy już Wojaczka jego smutnym muzom.

Jakoś tak się stało, że żyjemy w czasach, gdy furorę robią dowcipy w rodzaju: "A twoja stara klaszcze u Rubika" (a ten należy jeszcze do najlżejszych), opowiadają te kawałki różni wzięci kabareciarze, a publika rży jakby podsypano jej owsa. Bo też są to zwykłe, bezrefleksyjne bydlątka. Dzieci i dorośli opowiadają sobie te kawałki w szkołach i po knajpach bez najmniejszego zażenowania. Nie wiem, może faktycznie jest w tym coś zabawnego, jakiś rodzaj niepoprawności politycznej czy cuś równie wartego docenienia. Mnie to nie bawi. A już zupełnie mnie dziwi, gdy śmieją się z takich "dowcipów" kobiety. Nie mogę jednak wykluczyć, że faktycznie nie mam poczucia humoru, albo jakieś wybrakowane.

Jeszcze co do Matek (choć w jakimś sensie  pośrednio) i poezji. Tadeusz Różewicz:

"Morze atramentu wypisali poeci/ opiewając miłość do dziewczęcia/ które czasem jest jak gęś/ a czasem jak ciele majowe/ Były spowijane jedwabiem słów/ żony własne i żony cudze/ Lecz żaden rymopis nie wyśpiewał/ pochwały tej która jest matką dziewczyny/ Teściowej/

(...)

Jest wysłańcem praktycznego życia/ Kalesony wypierze/ skarpetki wyceruje/  i guzik utwierdzi przy koszuli/ Trzepie dywany wietrzy materace/ Rozliczne i nieskończone są jej małe prace/ Jesienią robi konfitury i kisi kapustę/ Kiedy spadnie śnieg zaskrzypi mróz/ jabłuszko znajdzie dla wnuka w komodzie

(...)

Spójrzcie na jej siwe włosy/ Każdy dzień to jeden włos jedna łza/ jedna jesień jedna wiosna/

Ona czujnie patrzy i pilnuje/ by nie zgasł płomień domowego ogniska/ Kiedy trzeba miotłą opędzi nocne ćmy/ Ona oko i ucho domu/ Stoi na straży szlachetnych praw i obowiązków/

Za wszystkie głupie żarciki/ przeproście teściową/ Starą kobietę/ która wyciąga ręce/ aby się ogrzać przy ognisku domowym/

Pokłońcie się do samej ziemi/ głupie konie rżące na dźwięk/ Tego Szanownego Imienia/

I powiedzcie ludzkim głosem:/ >Chodź matko do nas<".

Rzecz jasna, powie ktoś, Różewicz przesadza, bo są mocne empiryczne dowody na to, że Teściowa czasem zbyt "czujnie patrzy i pilnuje", itp. Ale przesłanie jest jasne i idzie na kontrze do starego dowcipu, w którym to zięć wraca do domu, w drzwiach spotyka Teściową z miotłą i pyta: "Mamusia wraca, czy startuje?".

Jeszcze jedno. Nie wiem, czy Różewicz pisząc ten fragment:

"Jest wysłańcem praktycznego życia/ Kalesony wypierze/ skarpetki wyceruje/  i guzik utwierdzi przy koszuli/ Trzepie dywany wietrzy materace/ Rozliczne i nieskończone są jej małe prace/ Jesienią robi konfitury i kisi kapustę/ Kiedy spadnie śnieg zaskrzypi mróz/ jabłuszko znajdzie dla wnuka w komodzie"

znał pojęcie prac synergetycznych (pewnie nie), czyli najbardziej podstawowych, mrówczych (mycie podłóg, naczyń, pranie, sprzątanie, itp). Są to prace najskromniejsze, najniżej płatne (albo wykonywane "za darmo" w ramach obowiązków domowych), które - jak twierdzą feministki i inni szanowni lewacy - kulturowo zostały przypisane kobietom (w Polsce kilkukrotnie ożywała dyskusja nt. nieodpłatnej pracy domowej), albo niższym grupom społecznym*. Pomijając kwestie ideologiczne, sam problem wydaje się interesujący, przynajmniej do czasu, gdy Polacy będą na tyle zamożnym społeczeństwem, że w każdym domu zagości zmywarka i gosposia. Czyli w sumie będzie jeszcze o czym gadać przez dzisięciolecia, albo dłużej.

A tu blog mojej Kuleżanki z OBYWATELA o nieodpłatnej pracy domowej.

* Niedawno na zakupach zdarzyło nam się z Żoną trafić do kasy obsługiwanej przez faceta. Jaką on miał kwaśną minę!

A Galopkowi życzę wierszy na miarę Gałczyńskiego, Wojaczka i Różewicza.:-) Krytycy literaccy to wredne dziady, a domorośli - jeszcze gorsi, bo frustraci.;-)))

ps. Ponieważ nie wiem, kiedy będę miał czas i chęć na następną notkę, polecam P.T. Czytelnikom kolekcję filmów "Alfred Hitchcock przedstawia" (miodzio!) i małą, dziwną knajpkę na św. Tomasza w Krakowie z ryżem i makaronem po azjatycku (na prawo od Camelotu, po prawej). Nie polecam natomiast "Hipertrofii" COMY.

ps2. Żeby oszczędzić ewentualnej pracy śledczej detektyFom Źledczym z "Dziennika" informuję, że za powyższą kryptoreklamę od wydawcy serii Hitchcocka dostałem wypchanego - pardon - ptaka (chętnie go oddam panom/paniom redaktorom, postawią go sobie na biurku) a właściciel knajpki z pysznym jedzonkiem zafundował mi "króki samouczek jedzenia pałeczkami jako wstęp do TAO". 

ps3. Chciałem tę notkę jak kukułcze jajo podrzucić towarzyszkom obywatelkom z Saloniku Kameralnego, ale chyba jednak jest zbyt ideologicznie zaangażowana w drugiej części.

ps4. Właśnie spostrzegłem, że przeoczyłem rocznicę 300-tnej notki. Czas ucieka... wieczność czeka. Ech.