Jesteśmy tragiczni

Usłyszałem wczoraj w radiu, że będziemy walczyć o Cimoszewicza nie mniej niż o Buzka.

Że mamy szanse, bo wybór przewodniczącego Parlamentu Europejskiego udowodnił, że przyjęta strategia jest słuszna. Że premier Tusk szanse dawnego premiera ocenia wysoko. Że wcale zaskakujące nie jest wystawianie na posadę sekretarza generalnego Rady Europy związanego z SLD byłego partyjnego aparatczyka. Że rządy Cimoszewicza wspominamy tylko dobrze, identycznie jak te Buzka. Że wszystkie ręce na pokład, alleluja i do przodu, bo cała Polska popiera pana Włodzimierza. Że jeżeli ktoś jest przeciw, ten w najlepszym razie nie rozumie, że nasi rodacy w strukturach Unii są gwarantem czegoś tam, w domyśle pomyślności i szczęścia.

Że powinniśmy wybrać przyszłość, bo tylko ona się liczy.

Usłyszałem wczoraj w telewizji, że Stepan Bandera był postacią dramatyczną.

Że nie można oceniać go kategorycznie. Że do upamiętniającego przywódcę Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów rajdu rowerowego powinniśmy podchodzić spokojnie. Że potrzebujemy pojednania z Ukraińcami. Że trzeba działać w jego duchu. Że powinniśmy powiedzieć "przebaczamy i prosimy o przebaczenie". Że wprawdzie Bandera kiedyś mordował, ale przecież nie tylko to się liczy. Że jeżeli ktoś uważa ten rajd za prowokację, w najlepszym razie nie rozumie, że tego typu inicjatywy są najlepszą drogą do wyrównania krzywd.

Że powinniśmy wybrać przyszłość, bo tylko ona się liczy.

Pomyślałem dzisiaj sam, że jesteśmy narodem tragicznym.

Że nasz tragizm polega na tym, że już na niczym nam nie zależy. Że tak niewiele się dla nas nie liczy. Że w sumie trochę szkoda. Że może zbyt ślepo pędzimy do „Europy”. Że skoro jednak już tak jest, to może faktycznie lepiej cieszyć się, że niedawno Buzek, wkrótce może Cimoszewicz, a Bandera symbolem pojednania i jednoczenia się całej Europy?

Że skoro nie pamięta się przeszłości, trzeba wybrać właśnie taką przyszłości, bo tak naprawdę ona nam pasuje i faktycznie nam się należy i jako taka się liczy.