Stanowisko lewaków i liberałów oraz części duchowieństwa, w sprawie nieprzyjmowania uchodźców, czy to w latach kryzysu emigracyjnego w Unii Europejskiej, czy obecnie, na granicy z Białorusią, zawsze budziło mój gorący sprzeciw. Szczególnie skandalicznym, jawiło mi się powoływanie w tym przypadku na naukę Pisma Świętego. Katolicka zasada ordo caritatis, jest bowiem nie do zakwestionowania.
To, co mi zaczęło ostatnio przeszkadzać, to odniesienie tej zasady, do głośnego przypadku tragedii rodziny Ulmów w okresie okupacji hitlerowskiej. W swoim tekście z dnia 22 czerwca pt. „Czy Józef i Wiktoria Ulmowie poszli do nieba?”napisałem:
„Kontrowersje natomiast, w świetle zasady „ordo caritatis” może, moim zdaniem, budzić postawa tytułowych postaci rodziny Ulmów. Życie ukrywanych Żydów vs życie dzieci Józefa i Wiktorii.”
Dzisiaj, po zastanowieniu przyznaję, iż w takim stawianiu sprawy, popełniłem zasadniczy błąd logiczny. Nie było bowiem wyboru pomiędzy życiem ukrywanych Żydów, a życiem dzieci Ulmów. Obie strony, solidarnie, albo by przeżyły, albo by zginęły (co w końcu miało miejsce).
Mój przykład, stanowi jednak dowód, że człowiek nieustannie jest w drodze a najważniejszym jest, nie tyle nie popełnić błędu, co go wychwycić, wyprostować i zadośćuczynić…
