Hamulcowi NATO

Niektóre państwa „starej” Europy już od dłuższego czasu, ściślej od chwili rozwiązania ZSRR próbują ograniczyć dalszy rozwój sojuszu północno- atlantyckiego a nawet osłabić jego znaczenie we współczesnym świecie. Upadek imperium radzieckiego odbieranego jako bezpośrednie zagrożenie przez większość państw zachodnich, zmienił sytuację geopolityczną i niektórzy sojusznicy zaczęli kombinować jak koń pod górkę. I doszli do wniosku, że z NATO, w dłuższej perspektywie, już im nie po drodze.

Rozumują, że skoro główne zagrożenie w postaci Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich już nie istnieje, to nie potrzebny jest przekraczający Atlantyk sojusz państw demokratycznych, należy go zastąpić tańszym i bardziej prestiżowym dla Europy systemem bezpieczeństwa europejskiego. Ich zdaniem, bezpieczeństwu temu nie służy zbyt ścisły sojusz z USA, skonfliktowanego ze sporą częścią świata i toczącego wojny z terroryzmem. Oczywiście, ponieważ system bezpieczeństwa europejskiego jeszcze nie istnieje, euromędrki zamierzają jeszcze, przez jakiś czas, NATO tolerować, aby w razie czego mogli liczyć na złych amerykanów. Nie widzą jednak większego sensu we wzroście siły sojuszu. Tu coraz częściej, nieprzypadkowo zbliżają się do postaw Rosji. Podobnie, jak Ona, chcą nowego zdefiniowania stref wpływu na świecie. Powstania stref wpływu wyłącznie Europejskiego. Innymi słowy, jaskrawo to ujmując, podobnie jak Rosja dążą do osłabienia wpływów USA, z czegoś trzeba te strefy wygospodarować. Po drodze chcą uszczęśliwić niektóre narody poprzez oddanie ich w strefę wpływów Rosji. Realpolitik. Sądzę, że z wielu powodów jest to bardzo niebezpieczna gra.

Po pierwsze, dobrego się nie zmienia. Sojusz się sprawdził. Zahamował pochód wyzwalaczy ludzkości na zachód oraz także i w inne strony ziemi. Na wiele lat zapewnił pokój w naszej części świata.

Po drugie, właśnie dlatego, że NATO jest silne, można mówić o względnej stabilności i zadawać pytanie czy w związku z nią NATO jest w ogóle potrzebne. Gdyby NATO nie istniało, powstała próżnia szybko została by zapełniona przez inną siłę militarną, taką, która niekoniecznie przypadła by nam do gustu.

Po trzecie, zwiększanie liczby podmiotów aspirujących do utrzymywania pokoju: -zamiast NATO lokalne sojusze, nie zwiększy stabilizacji tylko ją zmniejszy, na skutek odmiennych interesów stron. Stoi w sprzeczności z rozwojem wydarzeń na świecie. Stara Europa uznająca „historyczną konieczność integracji” jednocześnie chce dezintegracji struktur trans-atlantyckich. Po mojemu głupie.

Wreszcie, działania takie są nie lojalne wobec sojuszników zza Atlantyku. I na pewno nie Niemcy powinni w nich wieść prym. W Europie to Oni najbardziej potrzebowali sojuszu zapewniającego, że mur nie zacznie się przesuwać na mapie w lewą stronę oraz byli znaczącymi beneficjentami planu Marshalla.

Niemcy na pewno nie powinny dziś być głównym hamulcowym NATO. Przeciwstawiać się jego wzmocnieniu o istotne ze strategicznego punktu widzenia państwa takie jak Ukraina, wybrzydzać na udział swoich żołnierzy w niebezpiecznych częściach Afganistanu, pragnąc by ciężar ten wzięli na siebie pozostali sojusznicy.

Mam nadzieje, że lokalne interesiki euromędrków nie zaprzepaszczą idei wspólnej obrony tego co nazywane było „zachodnią cywilizacją”. Na szczęście państwa „młodej” Europy dobrze sobie zdają sprawę z potrzeby budowania silnego sojuszu trans-atlantyckiego. Na szczęście Prezydent Kaczyński ostro bronił tak interesu Ukrainy jak i NATO. W odróżnieniu od Niemców nie mamy się czego wstydzić.