Każdy wierzący Kapłanem? Badam Biblijną koncepcję.

Kiedy światło odnajduje swoje miejsce, ciemność ustępuje.

 Dla wielu Kościół to miejsce hierarchii: są kapłani, pastorzy, nauczyciele, a potem szerokie grono wiernych uczestniczących w nabożeństwach, słuchających kazań. Taki podział ról wydaje się naturalny, osadzony w wielowiekowej tradycji. Jednak zagłębiając się w niektóre źródła, natrafiamy na koncepcję, która zdaje się redefiniować te ramy, przypisując każdemu wierzącemu znacznie aktywniejszą, wręcz "kapłańską" rolę.

Ukryta korona i ołtarz wiernych: Rewolucja wewnątrz Kościoła?

 Starotestamentowe teksty mówiły o Izraelu jako o "królestwie kapłanów i narodzie świętym". Nowy Testament powraca do tej idei, rozszerzając ją na wszystkich naśladowców Chrystusa, określanych jako "wybrany ród, królewskie kapłaństwo, naród święty, lud nabyty". Co to właściwie oznacza w praktyce? Tradycyjnie kapłan był pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, składał ofiary, prowadził rytuały. Biblia, zwłaszcza List do Hebrajczyków, wskazuje na Jezusa jako jedynego Arcykapłana, który złożył ostateczną ofiarę. Ale jednocześnie, jak czytamy w 1. Liście Piotra czy w Apokalipsie, wierzący sami stają się "królami i kapłanami Bogu".

 To nie jest tylko symboliczny tytuł. Idzie za nim wezwanie do aktywnej służby. List do Rzymian zachęca, aby przedstawiać swoje ciała jako "ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu", co jest nazywane "rozumną służbą". To odejście od idei ofiar zwierzęcych na rzecz całego życia poświęconego Bogu. Inny fragment mówi o "składaniu Bogu nieustannej ofiary chwały, to jest owocu warg wysławiających Jego imię". Czyli nasze słowa, nasze codzienne działania, całe nasze życie staje się formą kultu i służby, dostępną dla każdego, bez potrzeby zewnętrznego pośrednika.

 Dodatkowo, teksty biblijne podkreślają ogromną różnorodność w ramach wspólnoty wierzących. Porównują ją do ciała z wieloma członkami, gdzie każdy ma inną funkcję, ale wszyscy są niezbędni do prawidłowego funkcjonowania całości. Mowa jest o darach: bycia apostołem, prorokiem, ewangelistą, pastorem, nauczycielem, ale też darach posługiwania, nauczania, napominania, dawania, przewodzenia, okazywania miłosierdzia. Ta perspektywa sugeruje że każdy wierzący jest wyposażony przez Boga w unikalne zdolności, które mają służyć "ku zbudowaniu ciała Chrystusowego".

 Jak te koncepcje przekładają się na współczesne życie Kościołów? Różnie. Niektóre tradycje kładą silniejszy nacisk na hierarchię i role formalnego duchowieństwa, interpretując "powszechne kapłaństwo" bardziej w sensie dostępu do Boga przez Chrystusa niż w sensie pełnienia funkcji kapłańskich w formie rytualnym czy przywódczym. Inne, zwłaszcza wywodzące się z tradycji reformacyjnych, mocniej akcentują powszechne kapłaństwo wiernych jako fundament równości i odpowiedzialności każdego członka za życie wspólnoty oraz misję. W praktyce oznacza to zachęcanie wiernych do aktywnego udziału w służbie, ewangelizacji, nauczaniu, duszpasterstwie, w zależności od posiadanych darów i powołania, często bez konieczności formalnego ordynowania na pastora czy kapłana w tradycyjnym rozumieniu.

 Perspektywa "królewskiego kapłaństwa" i "żywej ofiary" to nie tylko ciekawy teologiczny koncept. To wezwanie do osobistej odpowiedzialności, aktywnego zaangażowania i uznania godności oraz potencjału każdego członka wspólnoty wiary. Pokazuje, że rola wierzącego nie kończy się na biernym uczestnictwie, ale rozciąga się na całe życie, na każdą interakcję i każde działanie, które może być formą "rozumnej służby" oraz "ofiary chwały".

Wydaje się, że zrozumienie tej biblijnej wizji – że każdy wierzący jest powołany do aktywnej, wręcz "kapłańskiej" roli w świecie i w społeczności wiary – może być kluczowe dla rewitalizacji wielu wspólnot. Przejście od modelu w którym "obsługą" zajmują się wyłącznie duchowni, do modelu w którym każdy członek rozpoznaje i wykorzystuje swoje dary do budowania innych oraz służby, ma potencjał, aby uwolnić ogromną energię i sprawić, że wiara stanie się bardziej dynamiczna oraz zakorzeniona w codzienności. To wyzwanie zarówno dla liderów, aby wzmacniać wiernych, jak i dla samych wierzących, aby wzięli odpowiedzialność za swoje powołanie.

_{Oprac. redaktor Gniadek}