Cud Uzdrowienia czy Lekcja dla Duszy? Kwestia Grzechu i Choroby w Obliczu Wsparcia Społecz

"Życie jest serią wyborów. Każdy z nich, niczym kamyk wrzucony do wody, wywołuje falę, której zasięg i skutki często przekraczają nasze najśmielsze oczekiwania."

Dzień szabatowy, który zmienił wszystko. Scena z Betesdy, choć odległa w czasie, wciąż rezonuje z niezwykłą siłą, stawiając przed nami fundamentalne pytania o naturę ludzkiego cierpienia, odpowiedzialności i roli wspólnoty w drodze ku zdrowiu (Jn 5, 5-15). Przez trzydzieści osiem lat, pewien człowiek leżał u sadzawki, paraliżem spętany w niemocy. Jego historia to jednak coś więcej niż opowieść o cudownym uzdrowieniu – to lustro, w którym możemy przyjrzeć się skomplikowanym relacjom między naszymi wyborami, stanem fizycznym i duchowym, a także społecznymi konsekwencjami tej delikatnej równowagi.

Gdy Ciało Milczy, a Dusza Krzyczy: Jak społeczeństwo reaguje na niewidzialne obciążenia grzechu i choroby, szukając uzdrowienia i odpowiedzialności.

W obliczu tak długotrwałego cierpienia, naturalnie pojawiają się pytania o jego przyczynę. W dawnych czasach, a niekiedy i dziś, pokutuje uproszczony pogląd, że choroba jest bezpośrednią karą za grzech. Przykład człowieka z Betesdy, a zwłaszcza słowa Jezusa: „Nie grzesz więcej, aby nie przydarzyło ci się coś gorszego”, zdają się sugerować ten związek. Czy oznacza to jednak, że każda choroba jest efektem grzechu? Biblia, jak pokazuje jej głębsza analiza, daleka jest od tak jednostronnych wniosków. Księga Hioba czy przypadek niewidomego od urodzenia, którego ślepota, jak podkreślał Jezus, nie była wynikiem grzechu, jasno pokazują, że cierpienie ma wiele źródeł i często wykracza poza ludzkie pojęcie winy. Niemniej jednak, Pismo Święte wskazuje na przypadki, gdzie złe wybory, nienawiść, czy egoizm prowadziły do wyniszczenia zarówno duchowego, jak i cielesnego. Współczesna psychologia i medycyna psychosomatyczna również potwierdzają, że długotrwały stres, poczucie winy, brak przebaczenia czy toksyczne relacje mogą manifestować się w ciele pod postacią różnorodnych dolegliwości, a nawet paraliżu psychogennego, gdzie umysł, niejako w obronie, „unieruchamia” ciało.

Analizując przypadek człowieka z Betesdy przez pryzmat Dekalogu, nie musimy szukać bezpośredniej winy. Wystarczy rozważyć, jak głębokie naruszenia poszczególnych przykazań – niekoniecznie w ich najbardziej dosłownej interpretacji – mogłyby doprowadzić do stanu duchowego czy fizycznego „paraliżu”. Czy nienawiść, skrywana przez lata, mogła zrujnować jego zdrowie emocjonalne, a w konsekwencji fizyczne? Czy zerwane więzi rodzinne, brak przebaczenia, lub ucieczka w uzależnienia (duchowe lub materialne bałwochwalstwo), mogły odciąć go od siły życiowej i wspólnoty, pozostawiając go w osamotnieniu i bezruchu? Te pytania prowadzą nas do refleksji nad tym, że grzech, rozumiany jako trwałe oddalenie od wartości i relacji, może mieć wymierny koszt, zarówno osobisty, jak i społeczny.

W kontekście społecznym historia ta nabiera dodatkowego znaczenia. Człowiek z Betesdy odparł Jezusowi: „Panie, nie mam człowieka, który wniósłby mnie do sadzawki, gdy woda zostaje poruszona.” To przejmujące świadectwo braku wsparcia, izolacji, a być może i rezygnacji. W dzisiejszym świecie, pomimo rozwiniętej opieki zdrowotnej i systemów wsparcia, wciąż tysiące ludzi boryka się z podobnym poczuciem osamotnienia, niezależnie od tego, czy ich cierpienie ma korzenie fizyczne, psychiczne, czy duchowe. Społeczeństwo, które zaniedbuje swoich potrzebujących, ignorując głębokie, często niewidoczne rany, ponosi ogromne koszty – nie tylko materialne, związane z leczeniem i opieką, ale przede wszystkim społeczne: utratę potencjału ludzkiego, rozpad więzi, wzrost frustracji i wykluczenia.

Z drugiej strony, interwencja Jezusa nie była obarczona osądem czy oskarżeniem. Dał uzdrowienie, ale przede wszystkim szansę na nowe życie, wskazując kierunek duchowej przemiany. „Nie grzesz więcej” – to nie wytykająca palcem przestroga, lecz zaproszenie do refleksji nad swoimi wyborami i konsekwencjami, aby uniknąć „czegoś gorszego”, co mogłoby być ostatecznym oddzieleniem od sensu i pełni życia.

Wniosek jest więc dwojaki. Istnieją sytuacje, gdzie grzech, rozumiany jako wybory niszczące duszę i relacje, może być powiązany z cierpieniem fizycznym, często poprzez złożone mechanizmy psychofizyczne. Jednakże, nie każda choroba jest karą za grzech, a unikanie uproszczeń jest kluczowe dla empatycznego i skutecznego wspierania osób w potrzebie. Co ważniejsze, opowieść o człowieku z Betesdy to potężne przypomnienie o roli wspólnoty. O tym, jak ważne jest dostrzeganie tych, którzy nie mają „człowieka”, gotowego wnieść ich do uzdrawiającej sadzawki. To apel o budowanie społeczeństwa, w którym nie tylko leczy się ciało, ale także daje wsparcie w duchowym nawróceniu i powrocie do pełni życia. To wezwanie do odpowiedzialności – zarówno osobistej za swoje wybory, jak i społecznej za tych, którzy w wyniku swoich lub cudzych decyzji znaleźli się na marginesie. Bo ostatecznie, uzdrowienie to nie tylko brak choroby, ale także odnalezienie sensu i pokoju w relacji z samym sobą, z innymi i ze światem.

W dobie rosnącej świadomości zdrowia psychicznego i psychosomatycznego, historia z Betesdy nabiera nowego wymiaru. Zamiast upraszczać związek między grzechem a chorobą do formy kary, możemy postrzegać go jako ostrzeżenie przed kosztami, jakie nasze niezgodne z wartościami wybory niosą dla całego organizmu – społecznego i indywidualnego. Inwestowanie w zdrowie psychiczne, propagowanie wybaczenia, budowanie silnych wspólnot i niesienie pomocy potrzebującym to nie tylko akty miłosierdzia, ale także pragmatyczne działania, które zapobiegają długotrwałym, kosztownym cierpieniom. Pamiętajmy, że czasem największym paraliżem nie jest brak ruchu w ciele, lecz zastój w sercu i duszy, na który lekarstwem bywa tylko miłość i wsparcie.

---

_{Oprac. redaktor Gniadek}

^{Fot. ilust. twojpsycholog.pl - Wsparcie społeczne młodzieży - dlaczego jest tak bardzo ważne?}