Nowe Przymierze: Przebudzenie wiary czy pułapka na naiwnych?

"Nic nie jest tak bardzo niewolnicze jak tyran, który próbuje oszukać siebie samego, że jest wolny." – miał podsumować, Max Stirner

 Kościół, od zarania dziejów, jest niczym gigantyczny statek, a my, wierni, jesteśmy pasażerami, którzy szukają portu zbawienia. Przez wieki próbowano nas przekonać, że jedyną drogą jest posłuszeństwo, pokuta i nieustanna walka z grzechem. Ale co, jeśli ten statek jest przestarzały, a mapa, którą nam dano, prowadzi donikąd?

Agnostyczna nadzieja: Czy wiara w Nowe Przymierze to bilet do wolności, czy iluzja?

 Ostatnie zawirowania w świecie chrześcijaństwa, a szczególnie w nurcie ewangelikalnym, przypominają trzęsienie ziemi, które wstrząsa fundamentami tradycyjnej teologii. Coraz śmielej mówi się o Nowym Przymierzu – nie jako o odległym, biblijnym koncepcie, lecz jako o rewolucyjnej, żywej drodze. Ale czy to rzeczywiście nowa droga, czy tylko marketingowy chwyt, mający przyciągnąć znużonych i zniechęconych?

 Z jednej strony mamy głosy, które brzmią jak muzyka dla uszu zmęczonych grzeszników. Mówi się, że Jezus już dawno temu, na krzyżu, załatwił sprawę naszych grzechów – tych z przeszłości, tych z teraźniejszości i tych, które dopiero popełnimy. To podejście, popularyzowane przez charyzmatycznych nauczycieli, takich jak Andrew Wommack, obiecuje totalną wolność i bezpośredni dostęp do Boga. Znika ciężar ciągłego pokutowania, a na jego miejsce wchodzi radość z faktu, że Bóg nas kocha bezwarunkowo, bez względu na nasze upadki.

 Brzmi pięknie, prawda? Z punktu widzenia psychologii społecznej, taka narracja jest niezwykle atrakcyjna. Zdejmuje poczucie winy, które jest jednym z najcięższych emocjonalnych bagaży. Daje ludziom siłę do działania, bo zamiast uciekać przed Bogiem po każdym potknięciu, mogą do Niego biec. To proste, radykalne przesłanie ma moc zmieniać życie, odbudowywać relacje i przywracać nadzieję. Ludzie, którzy czuli się odrzuceni przez Kościół, znajdują w tej teologii swoje miejsce. Odnajdują sens w życiu, poczucie przynależności, a ich motywacja do pomagania innym i angażowania się w życie wspólnoty drastycznie wzrasta. Badania socjologiczne pokazują, że wspólnoty oparte na takim przekazie są zazwyczaj bardziej aktywne, a ich członkowie wykazują wyższy poziom zadowolenia z życia.

 Ale jak to wszystko wygląda z drugiej strony lustra? Tradycyjne kościoły, zarówno protestanckie, jak i katolickie, z niepokojem patrzą na tę nową falę. Dla nich to, co niektórzy nazywają wolnością, jest w rzeczywistości niebezpiecznym relatywizmem. Czy jeśli wszystkie grzechy są już przebaczone, to czy w ogóle jest sens starać się być dobrym człowiekiem? Co powstrzyma nas przed popadnięciem w moralny chaos?

 Teologowie i duchowni, którzy podchodzą do tematu bardziej tradycyjnie, argumentują, że Nowe Przymierze, choć piękne, jest często błędnie interpretowane. Uważają, że wolność od potępienia nie oznacza wolności od odpowiedzialności. Pismo Święte jest pełne wezwań do pokory, nawrócenia i życia w świętości. Grzech, nawet jeśli jego konsekwencje zostały pokonane na krzyżu, nadal ma moc niszczenia życia, relacji i zdrowia psychicznego. W tradycyjnym ujęciu, sumienie nie jest czymś, co należy "przebaczyć i zapomnieć", ale raczej kompasem, który pokazuje nam drogę.

 Socjologowie kultury zwracają uwagę na jeszcze jeden, bardziej cyniczny aspekt. Czy ta „nowa, porywająca wolność” nie jest po prostu produktem czasów, w których żyjemy? W społeczeństwie, gdzie liczy się natychmiastowa gratyfikacja i gdzie cierpienie jest czymś, czego należy unikać za wszelką cenę, idea łatwego zbawienia jest niczym produkt luksusowy. Obietnica wolności bez kosztów jest kusząca, ale czy nie prowadzi do duchowej bierności? Do powierzchownej wiary, która rozbije się o pierwsze lepsze problemy? Wszak Biblia, nie tylko w Starym, ale i w Nowym Testamencie, wiele razy powtarza, że bycie chrześcijaninem to nie piknik, ale walka, która wymaga wysiłku, determinacji i stałej pracy nad sobą.

 Patrząc na to z perspektywy aksjomatów moralnych, pojawia się problem fundamentalny. Jeśli nie ma już winy, to czy istnieje dobro? Jeśli każde zło jest z góry przebaczone, to jaki sens ma moralność? Pytania te nie mają łatwych odpowiedzi, a dla wielu ludzi, zwłaszcza tych poszukujących stabilnego, moralnego kręgosłupa, taka „wolność” może wydawać się przerażająca.

 Wartości socjaldemokratyczne, które promują równość i sprawiedliwość, również mogą być w tym kontekście ciekawe. W końcu, jeśli Nowe Przymierze jest dla wszystkich, to czy to oznacza, że biedny, który całe życie starał się być dobrym człowiekiem, ma takie samo miejsce w Królestwie jak zamożny, który żyje w luksusie i unika odpowiedzialności? Nowe Przymierze w swoim radykalnym ujęciu, burzy te podziały, stawiając wszystkich na równej linii przed Bogiem. Jest to więc równościowy i egalitarny pogląd, który może być zarówno fascynujący, jak i kontrowersyjny.

Wolność, zarówno w wymiarze duchowym, jak i doczesnym, zawsze wiąże się z odpowiedzialnością. Nowe Przymierze, tak jak jest przedstawiane przez niektórych, oferuje kuszącą iluzję życia bez konsekwencji. Jest jak bilet na darmowy rejs, podczas gdy inni płacili za niego ciężką pracą i wyrzeczeniami. Ale czy naprawdę jest tak prosto? Czy nie ma tu ukrytych kosztów? Może ceną za tę bezwarunkową wolność jest rezygnacja z dążenia do świętości, z trudnej, ale wartościowej pracy nad sobą? W końcu, co zyskujemy, gdy wyrzucamy sumienie do kosza?

Zanim więc z entuzjazmem rzucimy się w ramiona "Nowego Przymierza", warto zastanowić się, czy obiecana nam wolność nie jest w rzeczywistości jedynie nowym, bardziej subtelnym typem zniewolenia – wolnością, która uwalnia nas od wysiłku, ale jednocześnie pozbawia nas szansy na prawdziwy rozwój duchowy.

^{| Chrześcijaństwo | Nowe Przymierze | Psychologia | Wiara | Socjologia |}

Co zyskuje czytelnik?

Zrozumienie rewolucyjnego podejścia do wiary, analiza jego psychologicznych i społecznych konsekwencji, oraz wskazanie na potencjalne ryzyka i korzyści.

_{Fot. ilust. youtube.com - Czy nowe przymierze jest nowe? - YouTube}