wqbit wqbit
487
BLOG

Opis stworzenia z Księgi Rodzaju-wciąż nie do pobicia!!!

wqbit wqbit Historia Obserwuj temat Obserwuj notkę 2

Skąd się wziął ten świat, który człowiek zamieszkuje? Nad tą sprawą rozmyślali już najdawniejsi ludzie.

Chcąc zrozumieć i należycie ocenić dokonany przez autora biblijnego opis stworzenia świata, trzeba zbadać, jakie w ogóle wyobrażenie o powstaniu i strukturze świata mieli ludzie tej epoki i tego środowiska, wśród którego żył pisarz biblijny. Pisał on przede wszystkim dla tych, którzy żyli w jego czasach i znali ówczesne wyobrażenia o powstaniu świata. Autor musiał się też rozprawić z ówczesnymi poglądami pogańskimi, podkreślając, że istota najwyższa zwana Bogiem powołała wszystko do życia.

Babiloński kapłan Berossus, żyjący w III wieku przed Chr., napisał w greckim języku dzieło, w którym na podstawie ówczesnych dostępnych mu źródeł oryginalnych przedstawił życie mieszkańców ziemi babilońskiej, początki i dzieje ich kultury oraz ich wierzenia. Mówi także o kosmogonii, jak ją sobie wówczas wyobrażano. Oryginalne źródła, na których oparł Berossus swoje dzieło, są dziś dostępne dzięki odkryciom archeologicznym dokonanym na ziemiach Babilonii i Asyrii.

Przed powstaniem nieba i ziemi istniały — według ówczesnych poglądów — prawody, zwane apsu i tiamat. Berossus tłumaczy babilońską nazwę tiamat na język grecki jako morze. Inny autor, również piszący po grecku, a pochodzący z syryjskiego miasta Damaszek i dlatego zwany Damaskios (V—VI wiek po Chr.), nazywa pierwotne elementy: taute i apasos, tj. tiamat i apsu, a więc zgodnie z oryginałem pisanym pismem klinowym.

Prawody te po złączeniu się dały początek różnym bóstwom. Niebezpieczna stała się Tiamat dla bóstw młodszej generacji, wśród której wyróżniał się odwagą i męstwem bóg Marduk. On to w zwycięskiej walce pokonał Tiamat i, wpuściwszy w jej paszczę wiatry, rozdzielił ją na dwie części; z jednej części utworzył niebo, a z drugiej ziemię. Uczynił także zapory i ustawił straż, żeby wód górnych nie przepuściły. Berossus wyjaśnia greckim czytelnikom, że ten mit babiloński jest alegorycznym przedstawieniem zjawisk przyrody. Na początku było wszystko objęte wilgocią, prawodami, z których powstał świat. Niebo spoczywało na fundamentach umocnionych w oceanie. Na sklepieniu niebieskim każda gwiazda ma swoje miejsce. Pod sklepieniem niebieskim leży ziemia. Przestrzeń nad niebem i pod ziemią i wokół ziemi napełniona jest wodą.

Podobne wyobrażenie o strukturze świata mieli także starożytni Egipcjanie. Według jednego z podań egipskich bóg słońca, zwany Ra, mówi do Nun, bóstwa prawód: „Ty, najstarszy z bogów, z którego i ja powstałem...” . A więc podobnie jak w mitologii babilońskiej, tak i w egipskiej jest mowa o prawodach jako o pramaterii, z której powstały bóstwa. Egipcjanie przedstawiali sobie również niebo jako sklepienie. Potwierdza to malowidło zachowane w grobowcu Ramzesa IV (ok. 1100 przed Chr.). Niebo przedstawione jest pod postacią bogini Nut, która pochylając się nad ziemią, opiera się o nią ramionami i nogami. Pomiędzy nią a ziemią stoi Szu, bóg powietrza, który podnosi Nut w górę, czyli oddziela ją od ziemi, na której dotąd spoczywała. Ciało bogini, tj. niebo, pokryte jest gwiazdami, czyli że gwiazdy umocowane są na sklepieniu niebieskim.

Porównując powyższe opisy powstania świata i struktury kosmosu, przedstawione przez Babilończyków i Egipcjan, odróżnić można po usunięciu mitologicznych akcesoriów następujące elementy składowe:

a) prawody jako pramateria, z której powstał świat;

b) rozdzielenie prawód;

c)       utworzenie firmamentu jako niebios;

d)       przestrzeń między niebem a ziemią napełniona jest powietrzem, wiatrami;

e)       umieszczenie ciał niebieskich na niebie.

Nie inaczej wyobrażał sobie autor biblijny strukturę świata. Wynika to z opisu powstania świata, który zachował się w Księdze Rodzaju w rozdziale pierwszym.

„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”.

Autor biblijny mówi, że ciemność panowała nad tehom; wyraz ten pokrewny jest z babilońskim tiamat, prawodami. Nad tymi wodami unosi się tchnienie Boże.

„I rzekł Bóg: «Niech się stanie światłość». I stała się światłość...” Bóg rozdzielił światłość od ciemności. To był dzień jeden.

Słońce, które daje światłość ziemi, stworzył Bóg dopiero w czwartym dniu. Uważano więc, że światłość pierwszego dnia jest niezależna od słońca,

W drugim dniu rzekł Bóg: Niech się stanie firmament między wodami, a niech przedzieli wody od wód. Bóg nazwał firmament niebem. To był dzień drugi.

Sklepienie niebieskie uważano za coś stałego, masywnego, za mocną budowę, spoczywającą na filarach. Ponad firmamentem znajdują się górne części wód, które w czasie deszczów spadają na ziemię. Autor mówi, że Bóg nazwał firmament niebem. Według ówczesnych pojęć nazwa i istnienie stanowiły jedno i to samo. Tylko to istniało, co miało nazwę. Proszę porównać epos babiloński Enuma elis, I, 1-2: „gdy u góry niebiosa nie były jeszcze nazwane  to znaczy, że wcale jeszcze nie istniały.

W trzecim dniu oddzielił Bóg wody na ziemi, tworząc morze i ziemię suchą, która wilgocią przesiąknięta rodzi trawę, rośliny zielone i drzewa, wydające nasiona i rodzące według rodzaju swego.

W czwartym dniu umieścił Bóg na firmamencie słońce, księżyc i gwiazdy.

W piątym dniu z woli Boga ziemia zrodziła zwierzęta różnego rodzaju. Na końcu stworzył Bóg człowieka.

W dzień siódmy Bóg już nie tworzył nic nowego, błogosławił i uświęcił ten dzień.

Autor biblijny nie pisał podręcznika do nauk przyrodniczych lub kosmogonii. Pismo św., a więc i opis stworzenia świata, który autor pozostawił, zwany w nauce Hexaemeron, czyli dzieło sześciu dni, ma służyć celom religijno-wychowawczym. Dlatego też stawia on na czele swego dzieła prawdę absolutną, że na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.

Według mitów pogańskich istniały prawody, a dopiero z tych prawód powstali bogowie. Autor biblijny natomiast poucza, że nie materia była na początku, ale Bóg jedyny i prawdziwy, który stworzył zarówno świat, jak i pramaterię.

Opis struktury świata jest zgodny z ówczesnymi poglądami starożytnego Wschodu, jest więc zgodny z prawdą i nie koliduje z nauką o natchnieniu, czyli inspiracji. Autor nie poucza ludzi, jak faktycznie świat powstał, bo to nie należy do jego zadań; na to Bóg dał człowiekowi rozum, żeby sam zbadał rzeczywistość.

Podobny opis stworzenia świata występuje w psalmie 104, jeszcze bardziej urozmaicony i obrazowy niż w Rdz rozdz. 1. Nikt nie zaprzecza, że psalm ten jest poematem, utworem lirycznym, skomponowanym na cześć Boga Stwórcy. Tak i opis Rdz rozdz. 1 stanowi jakby wstęp do całego dzieła zwanego Pentateuchem. Pentateuch, czyli Pięcioksiąg Mojżeszowy obejmuje także prawo starozakonne.

Bóg Izraela nie tylko stwarza świat, ale go także utrzymuje i nim kieruje. Bóg jest i prawodawcą. Całe prawodawstwo Mojżeszowe, przeznaczone do uregulowania życia ludu izraelskiego i jego kultu, skrystalizowało się około Dekalogu, czyli Dziesięciorga Przykazań danych przez Boga na górze Synaj. Czym się miał wyróżniać Izrael wśród otaczających go ludów, było ujęte szczególnie w przykazaniu o zachowaniu dnia świętego. Tak mówił Bóg do Izraela: Uważaj, żebyś święcił dzień szabatu. Sześć dni będziesz pracował, załatwiał wszelkie twoje sprawy. Ale dzień siódmy ma być dniem odpoczynku na cześć Pana, Boga twego... Albowiem w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, ale w siódmym dniu odpoczywał. Dlatego Pan błogosławił szabat i uświęcił go . Tę prawdę ujął autor biblijny w opisie stworzenia świata w tę formę, że Bóg dokonał swego dzieła w sześciu dniach, w siódmym dniu zaś odpoczął po dokonaniu dzieła... I Bóg błogosławił dzień siódmy i uznał go za Święty.

Bóg jest Stwórcą i Panem świata oraz jego Prawodawcą — to są główne prawdy zawarte w opisie stworzenia świata. Cały zaś materiał, który autor podzielił na uporządkowanie i upiększenie świata, służyć miał za barwną szatę do ozdobienia tych prawd.

Całość opisu stworzenia świata przedstawionego w Rdz rozdz. 1 nie polega na objawieniu przez Boga ani na jakiejś wizji, którą rzekomo miał mieć Adam, a o czym nie ma mowy w tekście biblijnym, jak to wynika z dalszego opowiadania biblijnego. W Rdz 2, 4-25 przedstawione jest stworzenie świata odmiennie niż w Rdz rozdz. 1. W Rdz 2, 4-25 jest mowa o „dniu” (nie 7 dniach), kiedy Bóg stworzył niebo i ziemię. Ważniejsze wydaje się w drugim opisie to, że ziemia była na początku sucha, nie przesiąknięta wilgocią. W pierwszym opisie mówi autor, że wystarczyło słowo Boże, aby ziemia wydała świat roślinny; w drugim zaś powiedziano, że Bóg nie zesłał jeszcze deszczu ani nie było człowieka, który by ziemię uprawiał. Przeto Bóg stwarza najpierw mężczyznę, osadza go w raju, następnie przyprowadza do niego zwierzęta, a na końcu dopiero tworzy niewiastę. Autorowi biblijnemu nie zależało na tym, jak się rzeczywiście przedstawia powstanie świata. Dał on obraz powstania świata według własnej koncepcji, a dodał inną, istniejącą wersję o początkach świata.

Opis biblijny o powstaniu świata nie odpowiada hipotezom dzisiejszej nauki. Badania naukowe nad strukturą świata nie są jeszcze ukończone i podlegają stale uzupełnieniom. Do jakich wyników nowoczesne badania nad budową materii świata ostatecznie doprowadzą, nie wiemy; w każdym razie prawda biblijna zachowa swoje trwałe i niezmienne znaczenie: na początku s tworzył Bóg niebo i ziemię.

Lit. PISMO ŚWIĘTE STAREGO TESTAMENTU - TOM III UZUPEŁNIAJĄCY - HISTORIA CZASÓW STAREGO TESTAMENTU (1961) (KUL)

wqbit
O mnie wqbit

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura