Współpracownicy SB

Warunkiem skuteczności działań SB była wiedza o przeciwniku. Donosy musiały być precyzyjne. 90% informacji SB miała od osobowych źródeł informacji. Dla SB nie było informacji nieprzydatnych, wszystkie informacje były przydatne aktualnie lub w przyszłości.

W swojej działalności SB opierała się na informacjach od osobowych źródeł informacji. Samorzutnej pomocy społeczeństwa SB niechętnie korzystała bo bała sie dezinformacji. Osobowymi źródłami informacji były wszystkie osoby od których funkcjonariusz zyskiwał wiedzę (w tym i przesłuchiwani, i tajni współpracownicy i eksperci). Do współpracowników SB zalicano: PO czyli pomoc obywatelska (identycznym skrótem określano punkt odbiorczy), tajnych współpracowników, rezydentów (TW prowadzących innych TW), rezydentów łączników (TW przekazujących SB informacje od innych TW lub innego OZI), osobowe punkty kontaktowe, skrzynki pocztowe (osoby pośredniczące w przekazywaniu informacji zaszyfrowanych lub sporządzonych tajnopisem miedzy SB a TW, najczęściej sprzedawcy, szatniarze, bibliotekarze), punkty adresowe (osoby które udostępniły SB swój adres i przez to pośredniczyły w korespondencji miedzy TW a SB), telefoniczne punkty kontaktowe (osoby które pośredniczyły w przekazywaniu telefonicznym zakodowanych informacji między SB a TW, zasada pseudonim i hasło), dysponentów lokali kontaktowych (najczęściej działaczy PZPR wspierających SB), konsultanci (zatrudniany na umowy element komunizujący), agenci werbunkowi (werbowali OZI), agenci celni (szpiegowali współwięźniów w celach), agenci obiektowi (współpracowali tylko w czasie jednej operacji).

Kontakt operacyjny (wcześniej pomoc obywatelska) utrzymywał często jawne kontakty z SB. Kontakty operacyjne miały swoje teczki personalne ale nie składały pisemnego zobowiązania do współpracy. Funkcjonariusz spisywał notatki z ustnych donosów (które oczywiście weryfikowano). Bardzo często SB ceniła je za efektywność, współpracował dobrowolnie (dla idei lub kasy). Nie był werbowany z wrogiego środowiska. Inspirował osoby i środowiska poprzez sugerowanie im pewnych zachowań i ocen.

Kontakt służbowy (często członek PZPR) współpracował (często jawnie) z SB w ramach swoich obowiązków służbowych.