Nie oglądałem/am filmu „Kler” i jestem z tego dumny – piszą Polacy. Nie muszę oglądać, bo wiem, o czym jest; to atak na Kościół, tego się powinno zakazać; nie nabiję kabzy opluwającym duchownych. Itp., itd. Nie chcą wyrabiać sobie własnego zdanie, gdyż... już je mają. Wystarczy, że znają treść filmu, że jest to film krytyczny wobec poczynań kleru, więc nie warto nań iść, można przecież obejrzeć zwiastun i na tej podstawie spłodzić sążnistą recenzję filmu, dodatkowo analizując upadek kultury i atakując samego reżysera. Krótki opis i zwiastun obrazu wystarcza zarozumiałym Polaczkom, by się wypowiadać. Lęki, uprzedzenia i fantazje zastępują wiedzę, namysł i wyciąganie wniosków.
Tymczasem niektórzy księża myślą – o dziwo – samodzielnie i nie bacząc na wycie oburzonych udają się na seans:
Od razu zaznaczam, że filmu nie oglądałam, więc w przeciwieństwie do rzesz przemądrzałych rodaków postanawiam się nie wypowiadać. To „nie moje klimaty”, poza tym grają Gajos, Więckiewicz i Jakubik, a ich mordy dawno mi się już przejadły. Film ani mnie grzeje, ani ziębi – efekt mentalnego odseparowania od instytucji Kościoła. Tym, którzy muszą owej instytucji bronić nawet za cenę własnej śmieszności, serdecznie współczuję.
