Terapeutyczna Diva czy Dzida salonowa?

 W świecie literatury granice gatunkowe są coraz bardziej płynne, więc autorzy nie muszą już kurczowo trzymać się klasycznych etykiet – powieść, opowiadanie, dramat. Coraz częściej pojawiają się nowe formy, a z nimi – nowe nazwy. Przykład? „Erotyk Kredkowy” albo „Erotyk Mechaniczny”. Brzmi nietypowo? I dobrze! To właśnie w takich autorskich określeniach kryje się siła twórczości. Autor ma pełne prawo do nadawania swoim tekstom nazw, które najlepiej oddają ich charakter – czy to przez zabawę konwencją, odniesienia tematyczne, czy po prostu własną wrażliwość.

 Literatura to nie muzeum z opisami na stałe, lecz żywa materia, którą można kształtować i jeśli ktoś chce napisać „erotyk o kredkach”, ma nie tylko prawo, ale i szansę na stworzenie czegoś oryginalnego. Nie bójmy się więc nowych słów – to one czasem najlepiej opisują rzeczy, których wcześniej nie było.

Autorskie tytuły wskazujące na formę lub styl i określenia formy przez znanych poetów

„Psalm stojący” czy ,,Wiersze ludowe"– Wojciech Bonowicz

„Piosenka o końcu świata” – Czesław Miłosz

„Bajka o śmierci” – Bolesław Leśmian

„List z Ameryki” – Stanisław Barańczak (forma listu poetyckiego)

„Notatnik liryczny” – Krzysztof Karasek

„Dziennik zewnętrzny” – Andrzej Sosnowski

Tadeusz Różewicz mówił o swoich utworach jako „wiersze bez metafor”, „wiersze prostolinijne”.

Białoszewski nazywał niektóre teksty „gadanymi” – jako osobną formę, nie wiersz, nie proza.

Edward Stachura eksperymentował z formą „piosenki autorskiej” i „poematu śpiewanego”.

Kobieta Kula dziękuje Edycie za nieustające inspiracje skutkujące uśmiechem, a co za tym idzie wciąż rozkwitającą urodą.

Notka zespołowa Kobieta Kula & Karzo