Dystans i pokora

 Na gorąco, po rozmowie Igora z Bartoszem. 

Załatwileś go, Igor. Załatwiłeś go i on o tym wie, zapamięta. 

 

Załatwiłeś go, choć nie było to twoją intencją. Wyszło jak wyszło, bo Arłukowicz, w poważnej rozmowie, jako polityk nie ma wiele do powiedzenia. 

 

Przynajmniej w moich oczach, a lubiłam Arłukowicza i nawet marzyłam kiedyś, aby przeszedł do PiS  - załatwiłeś go. 

Arłukowicz w ogóle nie umiał sobie poradzić z twoimi bardzo poważnymi i dotykającymi sedna omawianych spraw pytaniami.  Ten wywiad to przykład, jak wcale nie trzeba być widowiskowo agresywnym, aby obnażyc bezideowość i zamilowanie do klepania dla klepania. 

- Jestem politykiem, bo nie godzę sie na rzeczywiśtość - mówi Arłukowicz, aby za chwilę zapewniać, że praca z ciężko chorymi dziećmi, nauczyła go pokory. 

W morzu słów uczciwie świadczących o bezsprzecznie dobrych intencjach, Arłukowicz  wyraźnie gubi zarówno ową pokorę, jak i sens uprawiania zawodu polityka, zostaje z tego tylko tyle, że lubi sobie pogadać. Nie umiał ani przekonywująco uzasadnić,  dlaczego wybrał politykę ponad medycynę, ani wykazać co - jako polityk - osiągnął. Cisza jaka zapadła po tym pytaniu zabrzmiała niczym ciężki wyrzut sumienia, a późniejsze nieskładne próby zagłuszenia jej słowami wypadły nader blado. 

W pewnym momencie, mówiąc o tym, że ludzie nie znają prawdy o trudnościach pracy w  karetce, zatrzymał się:

- Może lepiej nie mówić.. ( znaczy: tej prawdy). 

O czym i z kim wobec tego lubi on tak rozmawiać i spierać się w polityce? Czy często tak łatwo  przychodzi mu wycofywać się z mówienia prawdy? 

Szczególnie jednak uderzył mnie jego stosunek do zbudowanego ofiarnością miejscowej społeczności szpitala. "Bo to państwo powinno było go zbudować!".

Państwo jest - i długo jeszcze będzie - niebogate, ale przecieżże w najbogatszych krajach ludzie budują szpitale własną ofiarnością, nie oglądając się na państwo, kiedy ono akurat nie chce/ nie ma pieniędzy na taki wydatek, samodzielnie  realizując konieczności wynikające z ich potrzeb. Bez takiej ofiarności  ż a d n e  społeczeństwo nie stworzy stabilnych podstaw dla swojego funkcjonowania, w tym - dla państwa. Społeczeństwo, które  samo siebie traktuje jako  o s o b n o ś ć  od państwa jest społeczeństwem ciężko chorym na zdolność postrzegania rzeczywistości. Takie społeczeństwo promuje Arłukowicz, oceniając wysiłek społeczny jako pozapaństwowy. 

Arłukowicz celebruje pokorę i dystans. Dobrze byłoby, aby umiał dostrzec, jak wielu niekonsekwencji  sam się dopuszcza w praktykowaniu ich. 

Zrehabilitowałeś się za "Czy pan nie uważa Tuska za patriotę?"  Igorze;). To, naprawdę było durne pytanie z jakiejś zupełnie innej galaktyki pojmowania zawodu dziennikarza. Dobrzę, że zrezygnowałeś z takich durnych  ustawek i mam nadzieję, że zostanie ci już tak na dłużej i nie tylko w rozmowach z posłami SLD;)

A teraz poproszę o rozmowę z...Niesiołowskim! 

 

"Co pan osiągnął jako polityk?" - już widzę tę jego minę i szeroko rozlewająca się na przestrzeń publiczna  l i c e n t i a    p o e t i c a:)

 

Kaśka