Znowu polała się krew niewinnych ludzi. Tym razem w Londynie. Smutek miesza się ze słusznym gniewem, rozpacz z beznadzieją. Po raz kolejny niewinni ludzie stali się ofiarami niezrozumiałej nienawiści.
Nie przemawia do mnie żadne wytłumaczenie, jakie mogłoby takim zabójstwom towarzyszyć. Nie rozumiem religii, która do tego pcha, nawet w świętym okresie ramadanu. Nie rozumiem i nie akceptuję tego.
Chciałbym przy tej okazji przekazać coś, co może wydawać się niezwykle kontrowersyjnie, ale prosiłbym, by wysłuchać mnie do końca. Chcę powiedzieć, że nienawiść jest ubierana w różne szaty i ma różne oblicza. Nienawiść dewastuje różne sfery życia. Jest obecna na co dzień. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z jej bliskości.
Jest bardzo bliski związek pomiędzy złem czynionym przez człowieka bezpośrednio innemu człowiekowi a złem czynionym innemu pośrednio. Choć zabrzmi to kontrowersyjnie, ta sama nienawiść, zło ukryte w ludzkich sercach, w jednym miejscu pcha do zabijania na ulicach miast, w innym zaś pcha do dewastowania rzek i zatruwania powietrza.
Tak, jak nie rozumiem i nie akceptuję zabijania strzałami z karabinów i ciosami nożem, tak samo nie rozumiem zabijania przez masowe trucie ryb, rzek i lasów.
Jednych wprost nazywa się mordercami, bo mordują prawie że na oczach milionów, a tych drugich, którzy świadomie i z premedytacją dewastują środowisko życia wielu ludzi, jak się nazywa?
Czym się różni życie zabitych na ulicach Londynu, Madrytu czy Nowego Jorku od życia tych, którzy giną od toksycznych odpadów i wyziewów na Dalekim Wschodzie czy Ameryce Łacińskiej, niekiedy w potwornych męczarniach?
Życiu, wszelkiemu życiu, zagraża taka sama nienawiść i pogarda życia. Wiem, że ciężko obok siebie zestawić te sprawy, ale może właśnie tak drastyczny krok ułatwi każdemu z nas przekonać się, że nienawiść i pogarda życia nie dzieją się gdzieś daleko, ale także wśród nas. I może dzięki temu łatwiej będzie z pokorą wyzbywać się jej każdego dnia i na każdym kroku.
