Rozpusta Wyobrażeń czyli Kula Wizjonerka

Jak można się dowiedzieć z literatury, niejaki Albert Einstein,  co u niego głowa, podobnie jak u takiej Kuli, dość bywała rozczochrana, w temacie tak zwanej Wyobraźni raczył wyznanie poczynić. W ten deseń on oświadczył krótko i uroczyście, że Wyobraźnia Jest Wszystkim. Niejaki zaś Ralph Waldo Emerson, co podobnie jak Kula, także urodzony w znaku Bliźniąt i ciekawość dziwactw tego świata go charakteryzowała, jeszcze i dodał od siebie, że człowiek tym jest, o czym akuratnie myślenie sobie uskutecznia. Tak mnie obie Prawdy w konsternację wpakowały, względem, ze nie tylko fryzura, ale także samo i myśli we mnie wielce bywają nieuczesane , że z tego wrażenia o swych nieprzyzwoitych wyobrażeniach zaczęłam myśleć.

Tak się bowiem złożyło, że podczas swej pracy Artystki Od Mejk Apu, nieustannie sobie to i owo, względem swej klienteli muszę wyobrażać. Patrzę przy tym na delikwentkę do Mejk Apa wzrokiem dziwnym, na co mnie już uwagę zwracano, a niektóre jeszcze, myśląc, że w trans jakowyś ja wpadłam, miny do mnie zabawne robić, mają we zwyczaju. W ten deseń ja wyjaśnić muszę, że względem swej rozbudzonej wyobraźni, jak na płótno nagie, patrzę na ich twarze wzrokiem nieobecnym, by wizję przyszłego Mejk Apa sobie przywołać. Wizja bowiem, wspomaga wyobraźnię, wyobraźnia wizję, albo też jedno i drugie, co filozoficznym jest zagadnieniem i nie mnie te kwestie na czynniki rozbierać wypada, gdy ja w temacie Mejk Apa się rozkręcać powinnam. Tak to, gdy wizjonerstwo swe już uskutecznię, do pracy przyjemnej się zabieram, by za czas jakiś okrzyków radosnych przed zwierciadłem posłuchać.

Bywa jednakowoż i tak, że niektóre osoby Wizję Własną sobie przedstawiwszy, w proceder Zakamuflowanych Opcji Wyobrażeń Nadmiernych, wzlatują pod niebiosa, z tak zwaną przyziemnością tego padołu kontakt tracąc.

Tak się bowiem złożyło, ze klientkę ja miałam, co pewnego miłego pana przez Kobalty poznawszy, korespondencję ożywioną z nim prowadziła. Względem, że on co i raz jej swe zdjęcia podsyłał, co chwilę nowym garniturem, a także samo doskonale do owego garnituru dobraną przez siebie koszulą odpowiednie wrażenie pragnąc czynić, tak klientka moja, Frau Kobaltliebe, także samo jemu się odwdzięczyć zapragnęła i na sesję Bjuti przyszła, proporcjonalnie przepiękniste zdjęcia sobie uskutecznić.  Z powodu zaś do Kobaltów Kobiety Kuli nieufności i czających się w owych Kobaltach psychopatów płci obojga, tak na ten przykład w celu na Salonach swej fotki umieszczenia perukę sobie na głowę wpakowałam, że o ponadnormowym wypacykowaniu się, to ja nawet nie wspomnę. Przeto i owej pani perukę w ten deseń ja zaproponowałam, co wielkim oburzeniem u niej poskutkowało. Wyznała ona bowiem, ze o żadnym Kobaltowym Psychopacie tutaj mowy nie ma, względem wysoko zajmowanego stanowiska przez owego pana, a także samo wielkiej jego, tak zwanej człowieczej szlachetności. Skoro tak, pomyślałam ja sobie, Mejk Apa  zmysłowego zrobię, a Frau Superłał zdjęcie z Łałefektem zaraz uskuteczni. Tak się i natenczas stało, aby już za dni parę Frau Kobaltliebe zdjęcia mogła była sobie odebrać.

Tak jednakowoż,  dzień za dniem mijał, a o Frau Kobaltliebe słuch zaginął. Już ja się zastanawiać w temacie zaczęłam, czy jaki przykry wypadek się nie zdarzył, gdy klientka w drzwiach stanęła i odezwawszy się:

"Nichtigkeit! Alles Nichtigkeit!"

z rozmachem na fotel sobie usiadła, kawy czarnej pożądając. Tak to, przy owej kawie, na jaw prawdy wyszły, w temacie wizjonerskich ludzkich wyobrażeń,  że aż z tego wrażenia szampana, zwanego Sektem, musiałyśmy się napić.

Tak się bowiem złożyło, względem gorącej korespondencji, co pomiędzy Frau Kobaltliebe i owym Kobaltlieblingiem krążyła nieustannie, Kobaltom rozgrzaniem nadmiernym zagrażając, że korzystając ze służbowego wyjazdu w pobliże Lieblinga miejsca pobytu, Frau Kobaltliebe, Lieblingowi swemu, niespodziankę postanowiła uskutecznić. Zjawiła się ona w ten deseń w jego biurze, wypiękniona lepiej jak na sesję Bjuti, w drzwiach stanąwszy z uśmiechem i w takie odezwała słowa:

"Hier bin ich,  mein Tiger!"

Zaraz jednakowoż uśmiech jej z twarzy odpłynął, względem owego typa, co przed sobą miała jego oblicze, efektem bowiem cyfrowej fotografii i techniki cudów upiększony sprytnie, w rzeczywistości wyleniałym był on cokolwiek Tygrysem.  Tu, szampana łyknąwszy, na wspomnienie owo refleksyjnie głową pokręciwszy, rzekła  Frau Kobaltliebe, że trudno się mówi, wszak liczą się walory duszy człowieczej, a takowy paskudny sweterek turecki, to w końcu i też nic takiego. Wyznanie w owym temacie ona jemu natenczas złożyć zapragnęła i nachyliwszy się nad nim, dłoni jego swoją dłonią dotknęła, Tygrysa zaś jakiś nagły prąd poraził. Tak on bowiem, zerwał się z fotela i przez drzwi wyskoczył, jakby nie przepięknistą Frau Kobaltliebe zobaczył, ale samemu diabłu spojrzał w oczy...