Potteromania w rodzinie minęła, ale nie do końca. Jak wspomniałem, wszyscy obejrzeliśmy część I "Insygniów Śmierci" minutę po północy w dniu premiery. Książkę nadal cenię jako dobrze napisaną powieść sensacyjną. Z tej perspektywy patrząc - donoszę, że najnowsza ekranizacja rozczarowała mnie jak żadna dotąd.
Rozwodzić się nie ma nad czym. Przede wszystkim za dużo w filmie patosu - nigdy go nie brakowało, ale tym razem miarka się przebrała. Modyfikacje fabuły książki chętnie uznaję, gdy służą skróceniu narracji na potrzeby filmu, ale rażą mnie, gdy mają zwiększyć widowiskowość akcji. Szczytem wszystkiego jest scena połowu miecza Gryffindora: moment, który ma budzić grozę, zamieniono w... erotyk. Horror erotyczny to gatunek, którego wyjątkowo nie trawię.
Efektem jest niezamierzona farsa. "Moja" sala wybuchała śmiechem wielokrotnie, nie wtedy, gdy reżyser chciał widza rozbawić, lecz wtedy, gdy chciał go przestraszyć lub rozczulić. Wg relacji córy tak samoi reagowała "jej" sala. Może zestarzało się pokolenie wychowane na początkach potteromanii, może wyschła ona w sposób naturalny, a może ten film się do tego przyczynił.
Nie jest wszakże tak, bym nie miał dobrego słowa dla tej produkcji. Udało mi się nareszcie trafić na wersję bez dubbingu, z napisami. I okazało się np., że aktor grający Rona mówi normalnie, a nie drewnianym głosem, jak jego polski dubler. W warstwie dialogowej film zyskuje na tym ogromnie.
Jeśli pytacie, czy warto - odpowiadam: nie warto. Ale to pewnie bez znaczenia: kto ma pójść, ten pójdzie. Ja też się jednak wybiorę na ostatni odcinek latem przyszłego roku. Dzieciaki zapewne też. Cośmy zaczęli, to skończymy...
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I, GB/USA 2010
Inne tematy w dziale Kultura
