Andrzej Celiński chce rozmawiać. Czyżby?

Andrzej Celiński popełnił był notkę, z której treścią w mojej ocenie można byłoby polemizować, gdyby nie osoba Autora. Nie chciałbym uczestniczyć w sesji poświęconej metodom poskramiania agresji, gdyby lektorem był furiat z Rybnika. Tak samo czuję się, gdy czytam wypowiedzi Celińskiego.

Napisałem mu emocjonalny (i nieco niegrzeczny, przyznaję)  komentarz następującej treści:

"No i co z tego, że kiedyś otarł się Pan o ethos? Później zbratał się Pan z komunistami i to wystarczy. Zachowuje się Pan niczym przestępca na sali sądowej, który prosi o uniewinnienie, bo miał trudne dzieciństwo.

Wszyscy marudzicie, że kiedyś coś robiliście, obaliliście itp. Czy w ten sposób chcecie wykupić sobie monopol na dożywotnie rządzenie Polską?

Wara Panu od mojego kawałka Polski!"

Czy przekroczyłem salonowe granice? Nie sądzę.

Andrzej Celiński odparł mi następująco:

Pana kawałka nie pożądam. Ale nie jestem zwolennikiem takiego myślenia, w kategoriach Polski kawałków. Ten komuś, tamten innemu. To było. W AWS. Ja jestem stronnikiem ograniczania dzielenia Polski na Pan i na moją. Do tego jednak potrzeba rozmowy, nie nienawiści. A.C.

Chciałem mu odpisać, że z pewnością go nie nienawidzę, że uczucie, które mam dla niego zarezerwowane, to co najwyżej politowanie, że rozmawiać można tylko wtedy, gdy fundamentem jest prawda etc. Pojawił się jednak taki komunikat:

Nie możesz komentować na tym blogu.

Tak właśnie wygląda rozmowa z Celińskimi różnego autoramentu.

Dość długo funkcjonuję w S24 i ci, którzy mnie znają, wiedzą, iż nikogo nie banuję. Daję więc szansę Andrzejowi Celińskiemu na wyjaśnienie, dlaczego zbanował mnie w swoim blogu.

http://andrzejcelinski.salon24.pl/224091,mimo-wszystko-bylo-warto