Solidarny rozwój wiedzy
Wykorzystanie cyfrowo poszerzanych możliwości kultury dla wolności, wymaga solidarności międzypokoleniowej. Szczególnie dla równoważenia wzrostu kultury poznania napędzanego dynamiką komercyjnego rozwoju wiedzy, wzrostem kultury pamięci opartego na możliwościach solidarnego rozwojowi wiedzy.
Rys. 1. Wpływ cyfrowego poszerzenia kultury na infrastrukturę kultury gospodarowania. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Znaczenie tej równowagi dla wolności, powinno być doceniane i wspierane nie tylko przez instytucje administracji publicznej ale i przez instytucje gospodarcze. Dlatego łącznym celem moich pięciu petycji z grudnia 2020 roku, było wpisanie solidarnego rozwoju wiedzy do strategii rozwoju Polski (Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju) jako paradygmatu polityk społecznych.
Innowacje humanizacji gospodarki
Piszą miesiąc temu o zintegrowaniu edukacji przez całe życie przez wyższe uczelnie (Kolonie Akademickie), wspomniałem o znaczeniu nowych instytucji i powinności kultury pamięci. Tak by Internet pomagał w podnoszeniu dobrobytu w równym stopniu dzięki relacjom pomiędzy ludźmi, jak robi to dzięki relacjom pomiędzy rzeczami.
Rys. 2. Nowe instytucje i role kultury pamięci. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Na rysunku 2 przedstawiam instytucje i role dobrane przez organizatorów Bieżanowskich konferencji dla opisania wizji oparcia systemu edukacji na zasadzie samokształcenia w rodzinie. Można się spodziewać, że dobre praktyki solidarnego rozwoju wiedzy wzbogacą nasz język nowymi pojęciami przedstawionych ról.
Demograficzny akcelerator
Uważam, że narodową szansą solidarnego rozwoju wiedzy jest demograficzny proces wzrostu udziału trzeciego pokolenia w społeczeństwie. Naturalny w tym pokoleniu szacunek dla wartości, wiedza oparta na doświadczeniu i swoboda w dysponowaniu wszystkimi wymiarami czasu, tworzy potencjał dla nowych powinności zarówno wobec rodziny jak i szerszych wspólnot.
Rys. 3. Odrodzenie staruszków. Opracowanie własne Andrzej Madej.
Wykorzystanie tej szansy wymaga zarysowania wizji zmian systemu edukacji, określenia nowych postaw i ról szczególnie we wspólnotach rodzinnych, narodowych, obywatelskich. Postulując podjęcie naukowej refleksji nad takimi potrzebami rozwoju Polski, używam terminu „staruszek”, przeciwstawiając się niestety coraz powszechniejszemu używaniu terminu „senior” na określenie zarówno drugiego jak i trzeciego pokolenia.
Dziwny ład
Nachalne nadużywanie terminu „senior” początkowo można było traktować jako sympatyczne zaproszenie do zwiększonej aktywności osób starszych. Obecnie jednak ta rezygnacja ze stosowania cywilizacyjnie uformowanego terminu „nestor” staje się coraz wyraźniej narzędziem polityki wykluczania kulturowego osób starszych.
Narzędziem stosowanym wobec osób nie poddających się z racji mentalnego wycofania z rywalizacji gospodarczej, programom redukowania postaw społecznych do produktywności i konsumeryzmu.
Sądzę że pod tym paternalizmem Europejskie centra polityk społecznych skrywają rzeczywiste przygotowania do wprowadzenia eutanazji, jako logicznej reakcji ekonomii pragnień na „tsunami demograficzne”.
Odpowiednio do alternatywnych do humanizacji procesów homogenizacji, mogących nas doprowadzić przez segmentację, segregację i eutanazję do cyberniewolnictwa .
