Demokracja nie spadnie nam z nieba.
Pamięć i tożsamość
Broniąc na Soborze w Konstancji racji dobrosąsiedztwa Polaków w sporze Krzyżacką despocją, Paweł Włodkowic opierał obywatelstwo Rzeczpospolitej na wierze w życie wieczne a dobrobyt na rodzinie [1]. Tak ufundowane państwo wielu narodów bez granic przez trzy wieki chroniło ustrojowe powiązanie równości i wolności swoich krajan w Europie Środka.
Chroniło do czasu gdy sąsiadujące z nami imperia nie wykorzystały swoich przewag technologicznych i scentralizowanych administracji dla dokonania kolonialnych ekspansji. Kolonizacji obejmującej i Polaków.
Cyfrowe poszerzenie kultury likwidując właściwe dla gospodarki liberalnej prawa rynkowej rywalizacji [2], osłabia oparte na sile kapitału możliwości Berlina, Londynu, Moskwy i Paryża. Jak to już otwarcie przyznają promotorzy nowego porządku świata, podstawą ich wizji globalnego centrum sterowania jest powiązanie zagrożeń bezpieczeństwa określonych w ideologii klimatyzmu z chińską sprawnością zarządzania konfliktami społecznymi [3].
Rys. 1. Kolizja strategii modernizacji ustrojowych.
Uważam, że tak jak przed wiekami Polska strategia obrony równości i wolności przed despocją i zniewoleniem nie może się ograniczyć do pomyślności tylko naszego narodu. Co wymaga możliwie klarownej identyfikacji kolizji pomiędzy strategią modernizacji ustrojowych prowadzących do depopulacji a strategią humanizacji i możliwie szybkiego podjęcia praktyk prowadzących do zawiązania wspólnoty demokratycznych narodów (rys. 1).
Brukselska opiekuńczość
Trwająca na naszych oczach rewolucja sztucznej inteligencji, zamykając epokę liberalizmu gospodarczego, otwiera globalne wyzwania polaryzacji dochodowej i strukturalnego bezrobocia. Pokonanie zagrożeń dla wolności wynikających z tych nierówności nie będzie możliwe bez oparcia cyfrowo poszerzonych relacji międzyludzkich na fenomenie solidarności.
Wybory dokonywane przez państwowe administracje w finansowaniu zadań publicznych kierunkowane są wieloletnimi narodowymi strategiami rozwoju. Przy czym w polskich warunkach faktycznego respektowania przez Warszawę wskazań Brukseli w określaniu kierunków polityk społecznych, nasza strategia przyjmuje „unijne” pojęcia i standardy.
Jednym z wynikających z tego moim zdaniem kluczowych zagrożeń dla powszechnego i sprawiedliwego wykorzystania nowoczesnych technologii, jest definiowanie terminu „solidarność międzypokoleniowa” konstruktywistycznie [4] poprzez relacje tych społeczności które żyją teraz z tymi społecznościami które żyły wcześniej i które będą żyły później. A takie definiowane terminu „solidarność międzypokoleniowa” zostało wpisane do przyjętej przez rząd w 2017 roku Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju [5], lekceważąc właściwe dla polskiej kultury definiowanie personalistyczne poprzez naturę relacji rodziców z dziećmi.
Rys. 2. Kolizja szkół socjologicznych w definiowaniu pojęcia solidarność międzypokoleniowa.
Konstruktywistyczne ujęcie relacji społecznych jest odpowiednie dla liberalno-lewicowej ekonomii pragnień redukującej człowieka do produktywności i konsumeryzmu, ułatwiając promocję różnych wynalazków kolektywizmu jak: czwarty sektor, obywatele kultury czy emancypacja społeczna. Co szkodzi powiązaniu równości i wolności jako fundamentalnej relacji narodowych kultury cywilizacji chrześcijańskiej, którym powinna służyć ekonomia rozumiana za Janem Pawłem II jako roztropna i dobroczynna troska o gospodarowanie pracą i zasobami materialnymi.
Jakie państwo
Dwie przedstawione szkoły opisywania relacji społecznych opierają się na różnym rozumieniu naszego człowieczeństwa. A w konsekwencji różnym określaniu roli człowieka w ekonomii i w polityce.
Rys. 3. Model opiekuńczości państwa imperialnego zniewolenia. Konstruktywizm dla depopulacji.
W konstruktywistycznej ekonomii pragnień, człowiek jest przedmiotem oddziaływania sprzedawców, wzmacnianych przyjmowanymi autokratycznie opiekuńczymi politykami publicznymi. Takiej wizji człowieka odpowiada, definiowanie solidarności międzypokoleniowej jako relacji pomiędzy społecznością żyjącą współcześnie a społecznościami żyjącymi w przeszłości i w przeszłości.
W personalistycznie opartej na solidarności ekonomii potrzeb, człowiek jest podmiotem gospodarowania pracą, wzmacnianym przyjmowanymi demokratycznie przez społeczeństwo pomocniczymi politykami publicznymi. Takiej wizji człowieka odpowiada, definiowanie solidarności międzypokoleniowej jako relacji pomiędzy rodzicami, dziećmi i dziadkami.
Rys. 4. Model pomocniczości państwa demokratycznego samostanowienia. Personalizm dla humanizacji.
W konstruktywistycznym ujęciu racji istnienia państwa opiekuńczego, ponadnarodowa kultura daje zasoby znaków dla rozbudzania emocji, ułatwiając rozwiązywanie napięć społecznych poprzez programy depopulacji. W personalistycznym ujęciu racji istnienia państwa pomocniczego, kultury narodowe dają zasoby nawyków dla solidarności, ułatwiając rozwiązywanie napięć społecznych poprzez programy humanizacji.
Vox populi
Uważam, że intensywność programów destrukcji kultur narodowych podejmowanych niezależnie przez promotorów wirusów kłamstwa oraz promotorów wirusów wojny, wymaga od nas otwartego określenia narodowej gotowości do poszerzania zakresu obywatelskiego uczestnictwa w życiu publicznym. I możliwie pilnego wskazywanie konkretnych zadań i polityk publicznych odpowiednich dla wykorzystania nowoczesnych technologii i pomocniczego charakteru administracji państwa.
Rys. 5. Dwie perspektywy modernizacji ustrojowych państw.
Rozważając od kilku lat w gronie osób chroniących znaki czasu wiecznego w publicznych przestrzeniach, szanse na wykorzystanie cyfrowego poszerzenia kultury do aktywności obywatelskiej sądzimy, że warto zainteresować opiekunów organizacji młodzieżowych podejmowaniem społecznego rzecznictwa ładu krajobrazu. Tak by po uzyskaniu pomocniczego wsparcia instytucji kultury dla społecznej kompetencji odkrywania czy opieki nad publicznymi wartościami przestrzeni ożywić praktykę obywatelskiego uczestnictwa w gospodarowaniu wartościami wspólnot samorządowych.
Obecnie przewidujemy zachęcenie Ministra Edukacji i Nauki do wsparcia muzeów i domów kultury w organizacyjnej integracji młodzieżowego rzecznictwa krajobrazu. Czego efektem powinno być nie tylko doskonalenie form samokształcenia, czy podnoszenie kompetencji społecznych ale i wprowadzenie nowej sprawności „Opiekun genius loci”.
Dla potwierdzenia szerszego znaczenia społecznej troski o publiczne wartości krajobrazu, jako jednego z przejawów strategii humanizacji gospodarowania, w tym uznania „solidarnego rozwoju wiedzy” za paradygmat modernizowanych finansów publicznych, przewidujemy też zachęcenie Rządu do wprowadzenia korekt i uzupełnień do Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Nawiązując w ten sposób do ustrojowych wyzwań demokratyzacji infrastruktury rywalizacji gospodarczej.
----------
[1] Takie powiązanie określono w Unii horodelskiej w 1413 roku.
[2] Więcej o rewolucjach technologicznych we wcześniejszym tekście Imperia zniewolenia
https://www.salon24.pl/u/madej/1272547,imperia-elit
[3] Otwarte deklaracje Klausa Schwaba szacunku dla chińskiego zarządzania dystansem społecznym opisane są w tekście Pawła Lisickiego https://dorzeczy.pl/opinie/385291/lisicki-chinski-model-klausa-schwaba.html
[4] Znaczenie konstruktywizmu społecznego w konstytuowaniu utopijnej perspektywy nowego społeczeństwa Europy po zakwestionowaniu prawdy jej aksjologicznego fundamentu i znaczenia naturalnych tożsamościach przedstawił Dawid Wildstein w wykładzie na Seminarium Instytutu De Republica 8.11.2022 roku. https://www.youtube.com/watch?v=X8NEAl_RTxE
[5] Bezskutecznie pisałem o znaczeniu tej różnicy do osób przygotowujących strategię w czasie konsultowania jego projektu https://www.salon24.pl/u/madej/728959,czas-potrzebnych-zmian
