Kiedy otrzymałam zaproszenie na pokaz "Anny Kareniny", filmu wyreżyserowanego przez Brytyjczyka, Joe Wrighta - wg scenariusza Toma Stopparda - miałam mieszane uczucia: iść czy dać sobie spokój... Spodziewałam się bowiem, kolejnej - typowej - wersji romansowej "spisanej" na kanwie powieści Tołstoja. A zostałam olśniona...
Film jest wierny powieści, ale jego współczesna forma, niezwykle ubogaciła i odświeżyła fabułę.
Wciąż mamy Annę Kareninę /gra ją Keira Knightley - delikatnie i "na palcach", uroczo/, kobietę piękną i pogodzoną ze swym nudnym życiem u boku uporządkowanego męża, Aleksieja Karenina /Jude Law - tak ucharakteryzowany, że trudno go rozpoznać, świetny/. Aż nagle w świat Anny wkracza Aleksiej Wroński /Aaron Taylor-Johnson - który z biegiem filmu dojrzewa, aktorsko/ i życie nabiera innych barw oraz innego tempa. Zaczyna toczyć się rozbiór psychologiczny bohaterów, których nowa sytuacja zaskakuje i ubogaca, gniewa i upokarza, dostarcza radości i smutków, aż do wiadomego tragicznego końca.
Tamto było znane, ale przez formę, jaką realizatorzy wymyślili, fabuła nabrała nowego blasku, bo oto wchodzimy do teatru, ze zmieniającymi się tłami na scenie, przez które przechodzimy do wnętrz, a czasami w plenery. Bohaterów i widzów oplata baśniowy świat - czasami tańczący, a innym razem, jakby zatrzymany..., który jednak jest ożywiany przez siłę emocji i doznań głównych bohaterów . Oglądamy wiele interesujących obrazów, które stanowią tę samą wartość, co przeżycia głównych postaci dramatu.
Do nowatorskiej realizacji znanej powieściowej historii, wielki wkład wnieśli: autor zdjęć, Seamus McGarvey oraz twórca muzyki, Dario Marianelli. W tym filmie ujęcia i ścieżka dźwiękowa stanowią nierozerwalną i klimatyczną całość - zachwycającą.
Ta wersja filmowa "Anny Kareniny" należy do grupy filmów, które trzeba oglądać tylko na dużym - kinowym - ekranie, aby nie stracić różnych smaczków czy niuansów artystycznego wyrazu. Polecam.
Inne tematy w dziale Kultura
