W połowie drogi między Oslo, a Biegunem Północnym, leży - liczące 70 tys. ludności - miasto, Tromso. Klimat jest tam surowy. Temperatura w okolicy sięga i do -40 stopni. Ulic ze śniegu się nie oczyszcza, bo jest go zbyt wiele, więc stosuje sie ubijanie, a następnie posypywanie żwirem. Aby móc się przemieszczać samochodami, po tak przygotowanych jezdniach, stosuje się opony z kolcami... i daje się jeździć.
No i oryginalnie, ale mnie zafrapowała - szczególnie - stwierdzona u mieszkańców Tromso, długowieczność /nie żebym zaraz chciała być nieśmiertelna, ale jednak... /. Może jest ona następstwem tego, iż ludzie żyją tam w tradycyjnej i raczej zgodnej wspólnocie. Towarzyszy im ruch na świeżym powietrzu, w formie narciarstwa biegowego, poruszania się na rakietach śnieżnych, na sankach, a i podobno na rowerach, co nie jest specjalną rzadkością, więc i nie wzbudza sensacji. Możliwe, że i dieta ma zbawienny wpływ na mieszkańców miasta..., a obfituje w ryby, owoce morza /bogate w witaminę D/, jak i piwo, które jest produkowane w miejscowym browarze. To piwo o nazwie "Morketidsol" /nazwa niezbyt przyjemnie brzmi, kojarzy się z lekarstwem/ jest ciemne i ma lekko słodki smak. A mieszkańcy miasta - podobno - już i do śniadania nim się raczą, aby nie wpaść w depresję w okolicznościach nocy polarnej, mimo występowania zorzy... która może nie stanowić - jednak - dostatecznej rekompensaty.
I choć nocy polarnej u nas nie ma, to małe nasłonecznienie - o tej porze roku - może powodować pewne symptomy przygnębienia, więc trzeba się ratować. A ponieważ wymienione przeze mnie piwo z browaru w Tromso, skojarzyłam zaraz z naszym żywieckim "Porterem" /receptura z 1881 r./, więc udaliśmy się wraz z moim psem /dla niego - oczywiście - po parówkę, bo jest abstynentem/ do sklepu po jego zakup. I zakupiliśmy - szkoda tylko, tego braku widoku zorzy polarnej.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
