Dziś kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego w granicach PRL-u.
Wciąż powraca tamta atmosfera: zdziwienia, strachu, ale i mobilizacji, bo... Polak zniewolony nie poddaje się.
I nic to, że groził świst kul, ślad milicyjnych pał czy więzienie, ludzie się mobilizowali, do oporu.
Były ulotki, nielegalne demonstracje czy pochody /np. w formie spaceru - bez słów - na bulwarach nad Wisłą, choćby 3 maja 1982 r./, bo też głupią władzę daje się zawsze przechytrzyć.
Dziś Polska jest też we władaniu jednej partii, która zdobyła ją w demokratycznych wyborach, a to spowodowało u niej zawrót głowy oraz rozpasanie, tak ekonomiczne, jak i polityczne. I wydaje się jej, że wszystko wolno, nawet łamać prawo czy obrażać inaczej myślących /patrz: gorszy sort, komuniści i złodzieje itd./, więc niech się ma na baczności..., bo upadek może być bolesny.
Jednak wciąż jeszcze nie ma obowiązku kolegować się z jedynie słuszną..., czy maszerować ze "śpiochem" lub "duszą"... dawnym prokuratorem stanu wojennego, więc spotykam się dziś /wraz z ponad 900 osobami/ z Adamem Michnikiem, prawdziwym opozycjonistą, któremu naprawdę zależało na wolnej Polsce. Będzie ciekawie.
