Jaka jest natura wirtualnych fotonów?

Jakie własności fizyczne identyfikują wirtualny foton?

Przesłanka: można doznać widzenia wirtualnego fotonu.

Interpretacja zjawiska i doznanie widzenia nie jest tym samym. Jak rozpoznaje się w eksperymentach wirtualne fotony od rzeczywistych fotonów? Wirtualne cząstki nie posiadają masy. Czego zatem nie posiadają wirtualne fotony?

***

Szkic fizyki natury elektrycznej wirtualno-rzeczywistej Robakksa - w pierwszym przybliżeniu, zestawienie manneta (zmiana po 18 września 2020, 21:17) - model par pozytonowo-elektronowych w stanie wirtualnym (tylko wspólny byt) i w stanie rzeczywistym (możliwy byt indywidualny), bez fotonów wirtualnych i z fotonami rzeczywistymi:

fotonów wirtualnych nie ma w naturze, są rzeczywiste fotony widzialne i niewidzialne;
w próżni są skompensowane, zrównoważone, pary wirtualne pozytonów i elektronów;
pary wirtualne pozytonu i elektronu powstają z połączenia rzeczywistych par pozytonu i elektronu;
rozdzielenie się pary wirtualnej pozytonu i elektronu jest ich przemianą w rzeczywiste pary;
anihilacja par to zmiana formy rzeczywistej na wirtualną, a kreacja par to przemiana odwrotna
niefotonowe przemiany par, wirtualnej []* i rzeczywistej: [p ,e]* <- anihilacja / kreacja -> [p,e] - parę wirtualną tworzą dwie cząstki rzeczywiste, które ulegając kompensacji (anihilacja) odrzuciły 2 kwanty e-m ("fotony"). W procesie odwrotnym (kreacja, czyli powstania pary rzeczywistej) takie same dwa kwanty zostają zaabsorbowane przez parę wirtualną:
[p ,e]* <- kompensacja (zwirtualnienie) X rozdzielnie (urzeczywistnienie) -> [p,e] - ? ;
masę spoczynkową m₀ posiadają pozytony i elektrony wirtualne oraz rzeczywiste, masa pary rzeczywistej jest własnością indywidualną pozytonu oraz elektronu (suma wynosi 2m₀, masa cząstki czyni własność jej pędu: p = m_e * v_e, p = m_p * v_p), natomiast masa pary wirtualnej jest własnością wspólną (suma wynosi +0 czyli zero fizyczne niematematyczne, dlatego masa pary wirtualnej nie czyni pędu pozytonu i elektronu w stanie cząstek wirtualnych)... ? ;
ruch wirtualnych pozytonów i elektronów czyni zmianę natężenia pola elektrycznego i magnetycznego ...? ;
pozytony i elektrony pary wirtualnej istnieją tylko razem, natomiast pozytony i elektrony pary rzeczywistej mogą istnieć oddzielnie, cząstki w stanie wirtualnym i rzeczywistym są odrębnymi nośnikami własnego ładunku elektrycznego;
wirtualny pozyton oraz wirtualny elektron oddzielnie nie oddziałują z rzeczywistym pozytonem oraz elektronem;

***

Przesłanka, w pierwszym przybliżeniu, sugeruje, że między wirtualnymi i rzeczywistymi fotonami jest różnica będąca w efekcie widzenia, doznania oddziaływania, przez oko lub układ pomiarowy. Rzeczywiste fotony, np., widma optycznego (światła), nie potrzebują wspomagania technicznego. Natomiast wirtualne fotony ujawniają bardziej swoje istnienie, oddziaływanie, w ułożeniach technicznych.

Ułożenie powstania wirtualnego fotonu, koncepcja:

wirtualny pozyton oddziałuje elektrostatycznie (z przesłanki bycia nośnikiem ładunku elektrycznego) i elektrodynamicznie (z przesłanki ruchu nośnika ładunku elektrycznego) z wirtualnym elektronem;
układ wirtualnego pozytonu i elektronu obraca się, prędkość v = c, średnicę obrotu układu stanowi długość fali wirtualnego fotonu;
taki układ jest układem zamkniętym, nie emituje wirtualnego fotonu, brak efektu poza układem, czyli musi emitować wirtualny foton;
wirtualny pozyton i elektron nie mogą anihilować, spotkać się, zderzyć;
w idei obrotowej mają się przyciągać i emitować wirtualny foton;
zatem wobec siły wzajemnego przyciągania się wirtualnego pozyton i elektronu musiałby przeciwdziałać efekt odpychania;
szkic: w wyniku ruchu obrotowego wirtualny pozyton ( q = +e ) i elektron ( -e ) wytwarzają wirtualne fotony, których ruch jest skierowany w stronę cząstki przeciwnej, jednak fotony te nie trafiają w cząstkę przeciwną, a wytworzenie wirtualnego fotonu ("emisja") związane jest z doznaniem przez cząstkę ("strzelającą") zmiany pędu w stronę przeciwną do siły przyciągania tej cząstek przez cząstkę przeciwną ("wirtualna fotonowa siła odśrodkowa"):
Δp <- wirtualny elektron ~> "strzela" wirtualnymi fotonami w stronę -> wirtualny pozyton
Δp <- wirtualny pozyton ~> "strzela" wirtualnymi fotonami w stronę -> wirtualny elektron
Δp/Δt = k * | -e * q | / [ (1/2) * długość fali e.m. wirtualnego fotonu) ]² ? ;
wirtualne fotony nie są szybsze od rzeczywistych fotonów i nie posiadają masy spoczynkowej;
u manneta - w tym ułożeniu wirtualna para pozytonu i elektronu istnieje w ruchu obrotowym z powodu emisji wirtualnych fotonów i nie trafiając nimi w cząstkę przeciwną, jest żarówką wirtualnych fotonów, a u Robakksa wirtualnych fotonów nie ma i wirtualna para uwspólnia ukrycie rzeczywistych mas spoczynkowych;