Kowalczyk ma już w Oslo dwa tytuły mistrzowskie, a w sobotę duże szanse na trzeci. Małysz w sobotę zdobył medal, a w czwartek pewnie zdobędzie drugi, może nawet złoty. Stoch też może stanąć na podium. W każdym razie nie jest bez szans. Niemałych.
Na dalekiej Syberii, w rosyjskim Chanty-Mansyjsku, sytuacja nie wygląda tak różowo. W zasadzie nie wyglądała, ale w ostatnich zawodach rozgrywanych w USA Tomasz Sikora odpalił jak z katapulty niemal i we wspaniałym stylu przypomniał wszystkim swoje nazwisko. Polak jest na świeżości, chciwy nie osiąganych przez ponad sezon (jeśli nie liczyć biegu w Fort Coś Tam) sukcesów. Zmiana trenera i treningu (to ostatnie podobno w 80%) przyniosła, zdaje się, duży pozytywny efekt. Jak duży – zobaczymy za chwilę.
Teraz z kolei dwa zdania żeby trochę schłodzić emocje. Musimy pamiętać, że Polak ma za sobą 37 przeżytych wiosen. Piękny wiek, szczególnie jak na czynnego sportowca. Nawet Bjoerndalen jest młodszy. Ale to piękno w zawodzie, który uprawia zbytnim atutem nie jest. Przynajmniej w jego konkurencji. Polak, który jeszcze dwa lata temu bardzo dobrze biegał, teraz podpiera się głównie doskonałym strzelaniem. Jeśli na strzelnicy nie jest bezbłędny to nie ma go w czołówce. Wiek zaczął robić swoje. W tym ostatnim, gdzie był w końcu drugi, wybiegł na ostatnie okrążenie z kilkunastosekundową przewagą nad Francuzem, który miał za sobą dwie rundy karne w nogach. Fourcade bez trudu odrobił straty. Jeszcze dwa lata wstecz nie miałby na to żadnych szans.
Jako niepoprawny optymista wierzyłbym w Sikorę nawet gdyby nie sygnalizował dużej zwyżki formy. W obecnej sytuacji, a także biorąc pod uwagę to, co wyprawiają z nami sędziowie w Oslo oraz tusząc że, jak śpiewał Jan Kaczmarek, „bilans musi wyjść na zero”, liczę na powiększenie przez Polaka dorobku medalowego. A wtedy będzie miał motywację do kontynuowania kariery. A wtedy Małyszowi będzie głupio skończyć swoją. A wtedy…
Zapachniało egoizmem? I co z tego?
Inne tematy w dziale Rozmaitości
