Kiedy na igrzyskach w Vancouver norweski babochłop zdobywał, dzięki legalnemu dopingowi farmaceutycznemu, krocie złotych medali w biegach narciarskich przeciwstawiałem go, między innymi, południowoafrykanskiemu czterystumetrowcowi bez nóg, Oscarowi Pistoriusowi, któremu nie pozwolono wystąpić na olimpiadzie w Pekinie. Zupełnie zasadnie, bo biegał, i dalej biega, na sprężynach, które zastępowały mu nogi. Na sprężynach, które w przeciwieństwie do nóg jego konkurentów, nie męczyły po stu, dwustu czy trzystu metrach i wciąż miały ten sam poziom zmian w “mięśniach” co na starcie.
Dziś okazuje się, że Pistorius może startować w lekkoatletycznych MŚ w Korei, które maja się odbyć za około półtora miesiąca. Co by nie powiedzieć jest to jednak, z punktu widzenia sportowych decydentów, pewna konsekwencja. No bo czemu niby bjoergen mogła się szprycować jakimiś “lekami wziewnymi” a reprezentant RPA nie mógł używać sztucznych nóg? Teraz przynajmniej sportowe prawo jest wobec nich jednolite.
Tyle tylko, że ja myślałem, ze to Bjoergen i jej szprycujący się towarzysze, nie tylko narciarze, dołączą do Pistoriusa i będą dopuszczeni li tylko do występów w igrzyskach ludzi, skoro niedomagają, niepełnosprawnych. Tymczasem wykonano krok w drugą stronę. Aż strach pomysleć jaki wynik na 1500m kraulem zaserwuje nam pływak (zakładając, że FINA pójdzie drogą IAAF-u), któremu do głowy z korpusem doczepią nie jedną, tak jak Pistoriusowi, ale dwie pary utraconych kończyn. Będzie płynął jak torpeda. Dobrze, że w pływaniu nie ma stadionów jak w lekkoatletyce. Bo mógłby pozostałych kilkakrotnie zdublować.
Wszystko na łbie staje. Jak tak dalej pójdzie to jeszcze z łezką w oku będziemy wspominać będącą nam dziś solą w oku Marit Bjoergen. Jako subtelny softcore. Biedna, zaszczuta przez sportowych purytan i, a jakże inaczej, PiS-owców, Bogu ducha winna najczystsza z czystych.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
