Pięć lat temu polscy szczypiorniści, po latach przerwy, dokonali rzeczy na owe czasy niesamowitej. Wzięli się zaparli i, wywołując zdziwienie, a zaraz potem szacunek wszystkich, którzy się na tym sporcie choc trochę znali, wywalczyli wicemistrzostwo świata. W zasadzie powinni być wtedy pierwsi, ale się chyba tego wystraszyli. A może wiedzieli, że w finale z gospodarzami i tak nikt im nie pozwoli wygrać i spuścili po sobie uszy? W każdym razie wtargnęli na szczypiorniakowy szczyt. I tak tam, w lepszej lub gorszej, ale z reguły w lepszej, kondycji tkwili. Aż po dzień wczorajszy.
Wczoraj nie tylko przegraliśmy mecz. Nie tylko przetrącono nam kręgosłup zamykając przed nami drzwi na igrzyska i w bolesny sposób pokazując jak wiele dzieli nas dzisiaj od tych rzeczywiście najlepszych. Stała się rzecz chyba jeszcze gorsza. Zamknął się pewien etap. Wygląda na to, że misja ekipy, będącej od początku do końca pomysłem Wenty, dobiegła końca. Pięcioletnia przygoda została zakończona. Wydaje się, że jeżeli mamy w piłce ręcznej odnosic jeszcze kiedykolwiek jakieś sukcesy to musimy zmienić formułę. Czy ma ją zmieniac Bogdan Wenta czy ktoś inny, to jest rzecz do dyskusji. Trzeba rozważyć wszystkie za i przeciw. Ale na pewno trzeba oprzeć reprezentację na innych filarach. Te, którymi stała ona w kilku ostatnich sezonach, wydają się być dziś z lekka wypalone.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
