Zmieścić się śmiało.

Notka na okoliczność okrągłej 15,416(6) rocznicy zamachu smoleńskiego.

Tytułowe słowa zostały odsłuchane przez ostatni z zespołów na 40 sekund przed katastrofą smoleńska, zaraz po wystąpieniu pierwszego alertu TAWS. Jednak zamiast przekonywać, że dowódca lotnictwa wypowiedział je w tamtej konkretniej chwili, napiszę o całej sytuacji, o jakiej świadczą, nawet jeżeli nie zostały wypowiedziane w Smoleńsku, w kontekście dwóch kolejnych katastrof - w ubiegłym roku w Gdyni oraz w tym w Radomiu.

Z punktu widzenia fizyki wszystkie te katastrofy za przyczynę miały zbyt dużą prędkość zbliżania się samolotu do ziemi, na tyle dużą, że zderzenie z nią albo drzewami od pewnego momentu było nieuniknione. Mimo bardzo różnych samolotów i parametrów lotu w Smoleńsku i Radomiu ostatnie momenty, w których można było tak zmniejszyć prędkość zniżania, aby uniknąć katastrofy przypadają na kilka sekund przed tragicznym końcem. O Smoleńsku wiem to z wyliczeń Artymowicza, Olivaresa, Protheroe, własnych oraz z raportów z eksperymentów, o Radomiu na razie tylko Artymowicza. O Radomiu można jeszcze dodać, że do uniknięcia katastrofy zabrakło jeden, może dwa procenty promienia pętli a to znaczy, że jak ktoś usiłuje się w tym przedziale zmieścić to kiedyś w końcu może mu się nie udać. 

Z punktu widzenia bezpieczeństwa sprawy też mają się podobnie bo pokaz zagraża bezpieczeństwu widzów więc jakieś ograniczenia dla pilota oraz dobre obyczaje muszą być. Po katastrofie smoleńskiej można było przeczytać (Dąbrowski, Ziółkowski), że w 36 pułku mimo posiadania tylko dwóch tupolewów dopracowano się własnych - nigdzie nie spisanych - metod ich pilotażu. Pułk rozwiązano ale - jak widać - obyczaj żyje i wydał kolejne owoce. Niestety ruskich one nie mogły przestraszyć.