Polskie przedszkole w teatrzyku

Przeglądając wydanie online magazynu Wprost rzucił mi się w oczy powyższy ranking zaufania obywateli do polityków. Ranking, jak ranking, chciałoby się powiedzieć.

Jedni będą się cieszyć i podkreślać, że waaadza cieszy się zaufaniem jak p. Duda z wynikiem 59%, czy p. Szydło z 51%. Inni powinni mieć powód od zmartwienia wynikiem p. Schetyny na poziomie 24%.

Dla mnie, jako obserwatora z boku powyższy obrazek (tu do powiększenia) zawiera jedną, zaskakującą rzecz.

Wszyscy wiedzą, a propaganda i akolici PiS bynajmniej się z tym nie kryją, że „linię partii“ określa J. Kaczyński w roli „wodza“. Jego pozycja pozwala mu na mówienie o „linii partii“ w kontekście JA. „Jestem skłonny zaakceptować spowolnienie wzrostu ekonomicznego, jeżeli byłoby ono ceną przeforsowania MOJEJ wizji Polski“.

No, ale przecież jako prezes partii mającej większość w sejmie może, choć w demokracji nie powinien, tak mówić. Co w tym jest, że nudny teoretyk notkę pisze?

Otóż facetowi, który określa jak będą żyli Polacy przez następnych wiele lat, nawet po „epoce PiS“, nie ufa 50% respondentów. Jest to drugi, najwyższy wynik w tej kategorii po konfabulaturze smoleńskim Antonim Macierewiczu któremu nie ufa 53% społeczeństwa, a który jest drugą osobą w partii i jako jedyny ma w niej samodzielną, nie dyktowaną na każdym kroku przez prezesa, pozycję.

Więc pojawia się pytanie, dlaczego patrtia której szpicy nie ufa ponad 50% Polaków ma takie osiągnięcia jeśli chodzi o potencjalne wyniki wyborów do parlamentu?

Nie wiem? Dla mnie wygląda na to, że Polacy mają mentalność przedszkolaków w teatrzyku. Pacynki na scenie budzą ich zachwyt, ale jak wyjdzie ten pryszczaty pan zza pudła to zachwyt opada. Mimo to magia teatru działa, dzieci klaszczą pacynkom 59 i 51%.

Inaczej nie jestem w stanie określić tej dyskrepancji pomiędzy zaufaniem do tych co „linię PiS“ tworzą, a „linią PiS“ samą w sobie.