Książka „Czy kanonizacje są nieomylne? Przegląd kwestii spornych” pod redakcją Petera Kwasniewskiego nie daje jednoznacznej odpowiedzi na postawione pytanie. W publikacji ścierają się opinie osób, które uważają, że wszystkie kanonizacje są nieomylne, jak i opinie osób, które uważają, że wszystkie kanonizacje są omylne.
Ogólnie nie istnieje dogmat o nieomylności kanonizacji (2023 rok), lecz większość teologów skłania się ku nieomylności i tak jest też ogólnie przyjęte. Jednak jeżeli ktoś ma jakieś osobiste wątpliwości to z góry nie popada w herezję. Publikacja natomiast pomaga w wyrobieniu własnego zdania na ten temat.
Osobiście uważam, iż kanonizacje są nieomylne. Słyszałem historię pewnego zakonnika, który słynął ze świętości w swoim zgromadzeniu. W sposób niesłychany pokutował za swoje grzechy. Po jego śmierci wśród zakonników pojawił się pewnie pomysł, aby doprowadzić do beatyfikacji tego braciszka. Zakonnicy mówili między sobą, że jeżeli niedawno zmarły brat nie dostałby się do nieba to kto w ogóle by zasługiwał na nie? W nocy jeden z braci przebywał w pobliżu trumny owego świątobliwego zakonnika. Nagle jego oczom ukazała się postać potępieńca skrępowanego łańcuchami. Zakonnik z przerażeniem rozpoznał w owej zjawie niedawno zmarłego brata. Potępieniec wyjawił, że co prawda pokutował za grzechy, ale niestety nie wszystkie wyjawiał podczas spowiedzi, ponieważ bardzo się ich wstydził. To skutkowało tym, iż przyjmował Komunię św. w sposób niegodny i, niestety, w ten sposób wydał na siebie wyrok.
Ta interwencja Bożej Opatrzności zapobiegła wyniesieniu na ołtarze człowieka, który miał bardzo poważne grzechy na sumieniu, pomimo że na pierwszy rzut oka wydawał się idealnym kandydatem do otrzymania tytułu błogosławionego, a później świętego. Właśnie dlatego uważam, że kanonizacje są nieomylne.
Ale na przykład redaktor publikacji, Peter Kwasniewski, skłania się ku tezie, że kanonizacje przed Soborem Watykańskim II są, według niego, na pewno opatrzone mniejszym stopniem nieomylności niż kanonizacje z czasów po Soborze. Kwasniewski w swoim eseju przeprowadza bardzo mocny atak na papieża Pawła VI. Czytelnik mógłby odnieść wrażenie, że nic gorszego niż pontyfikat Pawła VI nie mógł się przytrafić Kościołowi. Publikację Kwasniewskigo uważam za co najmniej niesmaczną. Autor stara się wręcz udowodnić, iż kanonizacja Pawła VI była omylna; że osoba pokroju ówczesnego papieża nie powinna być wyniesiona na ołtarze. Kwasniewski pisze, że papież ten zakazał odprawiania Mszy trydenckiej, co jest nieprawdą. Poza tym cytuje jakiś artykuł z Wikipedii, z którego treści dowiadujemy się, iż Paweł VI miał skłonności homoseksualne. W przypisie do tych rewelacji zaznacza, iż cytowany artykuł nie ma jednak wartości naukowej, a poza tym jeden z biografów Pawła VI uznał te oskarżenia za fałszywe. Sam papież też zdementował oskarżenia, które ukazały się w książce pewnego francuskiego pisarza – zadeklarowanego homoseksualisty i autora książki o m.in. masonerii (informacje o tym pisarzu znalazłem sam, ponieważ trudno ich szukać w publikacji Kwasniewskiego). Rozumiem, że Peter Kwasniewski, jako osoba zaangażowana w ruch tradycjonalistyczny, może mieć pewne obiekcje co do Pawła VI, ale jako osoba, która chce uchodzić za poważnego autora powinien dogłębnie zastanowić się nad tym co pisze. Gwoli ścisłości należy dodać, iż autor wspomniał też o kilku dokumentach, które zapisuje na plus papieża Pawła VI.
Dostało się także naszemu papieżowi Janowi Pawłowi II. Jeden z autorów eseju na temat nieomylności kanonizacji napisał, iż Jan Paweł II krył pedofilów, co jest oczywistą bzdurą.
Nie mniej jednak muszę stwierdzić, iż książka „Czy kanonizacje są nieomylne? Przegląd kwestii spornych” jest wartościową publikacją i na pewno daje do myślenia, co do powyższego tematu po zapoznaniu się z opinią tylu autorów.
