Na początku lipca wybrałem się w podróż pojazdem mechanicznym nad morze. Przemieszczałem się trasą Świecie-Koszalin, znaną w całej Polsce jako zagrożoną na całej długości napadem fiskalnym. Miejscowości takie jak Biały Bór, Człuchów czy Tuchola są niebezpieczne dla każdego kierowcy – tamtejsi lokalni kacykowie z drogowego zbójectwa uprawianego za pomocą fotoradarów zapewnili sobie jakże fajny - bo szeroki - dostęp do pieniędzy swoich ofiar. Bujd o „bezpieczeństwie” nawet nie opowiadają, chwalą się jedynie dochodami.
W tym roku ilość zasadzek przeszła jednak wszelkie normy. Gangi cieciów miejskich/gminnych grasujących na trasach numer 240 i 25 oraz w zachodniopomorskich miastach i miasteczkach nie mają żadnych humanistycznych zahamowań. W każdej miejscowości, wsi, siole czy wymarłej dziurze sterczy stały fotoradar. W okolicach miast zbóje ustawiają także urządzenia przenośne. W samych zaś miastach bandy rabusiów kamuflują swoje urządzenia w zaparkowanych na ulicach samochodach (np. w Białogardzie wydrwigrosze ukrywają się w starożytnym fiacie 125p). Aby jeszcze bardziej ułatwić sobie reketerski proceder, ciecie miejskie/gminne wpadły na niezwykle użyteczny pomysł – wbijają w pobocze znak ostrzegający przed „pomiarem prędkości” z dopiskiem na gustownej tabliczce „na odcinku X metrów/kilometrów”. To X jest naturalnie definiowane dowolnie. Ta plaga występuje w dosłownie każdym miejscu, w którym pojawiają się zmotoryzowani.
Oprócz mafii cieciów zasadzki organizują także policjanci. Jak mi wyjaśnił jeden z nich, bardzo sympatyczny i miły młody sierżant, swoją obecnością „dbają o bezpieczeństwo stosując prewencję”. Równie uprzejmie zapytałem, czy zdaje sobie sprawę, że różnica między państwem wolnych ludzi a państwem niewolniczym polega na tym, że w tym pierwszym stosuje się restrykcję, a w tym drugim prewencję. Funkcjonariusz przestał się wówczas uśmiechać i odesłał mnie na Berdyczów, czyli do ustawodawcy. Nie chciałem go rozjuszać, więc zamiast mu przypomnieć, iż gadka „my tylko wykonywaliśmy rozkazy” jest już od 1945 roku raczej skompromitowana, zaproponowałem tylko, aby mnie aresztował za gwałt. Oczywiście nikogo nie zgwałciłem, lecz w każdym momencie przecież mogę, narzędzie zbrodni noszę ciągle przy sobie w stanie gotowym do użytku – no a skoro prewencja jest taka istotna… Sierżant wówczas przestał być także miły, najwyraźniej analogii nie zrozumiał, albo przeciwnie – pojął ją bardzo dokładnie. Ograniczył się do stwierdzenia, że pogadać mogę sobie w sądzie, ale tam i tak mnie wyśmieją. Bardzo możliwe.
Grzywny za niewinność – jazdę 92 km/h na prostym, równym odcinku z szerokim poboczem, w warunkach doskonałej widoczności i braku zabudowań w promieniu kilometra, na którym w ramach dofinansowania miejscowego budżetu nieznani sprawcy zasadzili znak z ograniczeniem do 70 km/h – jednak nie dostałem. Zanim sierżant zdołał wypełnić wszystkie druczki i skończyć ze mną kłótnię na temat nieznanego mu pojęcia „prędkość bezpieczna” otrzymał radiowe wezwanie do bazy. Mruknął „dzisiaj tylko pouczenie”, zabrał kolegę oraz niedokończony formularz „Karta rejestracyjna kierowcy ukaranego punktami karnymi” (czy jakoś tak) i odjechał nadal obrażony, choć dalibóg nie wiem za co. Zanim stracił humor zdążył wcześniej mi wyjaśnić, cóż to za cudo ta „karta rejestracyjna”. Otóż oni, policjanci z Człuchowa, nie mają tak dobrego sprzętu jak ich kumple z Warszawy, więc muszą obywać się bez komputerów. Forsy z mandatów – w przeciwieństwie do konkurencji z cieciowni gminnych/miejskich - nie dostają, ponieważ idzie ona do wora marszałka polnego… pardon… marszałka województwa. Słowem, uprawiają prewencyjną sztukę dla sztuki kosztem niewinnych kierowców. Gdyby nie nagła potrzeba odwrotu do bazy zaproponowałbym sierżantowi sojusz pokrzywdzonych: on nie wypisałby mi mandatu za niewinność, ja nie opowiadałbym już więcej dowcipów o policjantach, wspólnie wsadzilibyśmy łom w koła wrażego wozu. Deal nie doszedł do skutku, niemniej oferta pozostaje aktualna, do następnej okazji. Acha – panie sierżancie, niech pan nie bierze wszystkiego tak osobiście, nie miałem zamiaru panu dokuczyć.
Praktyki prowincjonalnych kieszonkowców zainteresowały także samego Vincenta. Vincent oczami wyobraźni zobaczył dymiący stos 1,2 miliarda złotówek, przetransferowanych z kieszeni kierowców do jego budżetu. Te 1,2 mld chce zarobić jak najszybciej, stąd zaśmiecenie dróg kolejnymi setkami budek z fotopstrykami. Najwyraźniej Vincent nie posiada łaski jazdy, zgodnie ze sławnym aforyzmem jego bossa, Tuska Donalda. Inny pomagier Pana Płemieła, szef MSWiA, wystąpił z prośbą o nominację na generała policji niejakiego Połcia Tomasza, głównego inspektora transportu drogowego. Za co? Za zbudowanie sieci (bardzo dobre słowo) owych 300 fotoradarów. Jeśli Połeć Tadeusz powiększy sieć fotopstryków dziesięciokrotnie, to zapewne już niedługo doczekamy się pierwszego w historii Polski generalissimusa oraz zrównoważenia budżetu państwa.
Inne tematy w dziale Polityka
