Święty Karolu!

Pamiętasz tamto spotkanie w szczecińskiej katedrze?

Miałem wtedy 20 lat i życie przed sobą.

Szedłeś środkiem.

Na wyciągnięcie ręki.

Więc tę rękę trzeba było dotknąć. Muśnięciem tylko.

Biel sutanny wśród czarnych z czerwonymi pasami.  Przezroczysta jakby twarz, a obok zwykli ludzie ze zwykłymi twarzami.

Później przyszło przedzierać się przez gąszcz Twoich mądrych słów.

Tak pięknie brzmią po łacinie: Dives in misericordia. Laborem exercens, Centessimus Annus, Veritatis splendor.

Twoja starość i odchodzenie. Chciałem Cię zamknąć w pokoju samotności, a Ty wciąż stawałeś w oknie biblioteki. Wstydziłem się tej Twojej wykrzywionej twarzy i śliniących się ust. Nie rozumiałem, że ojciec jest w rodzinie do końca i że od tego nie ma emerytury.

Kiedyś osobiście Cię za to przeproszę. Na takiej prywatnej audiencji u św. Karola z Wadowic.