O szukaniu i znajdowaniu.

Ciemny, mokry, jesienny  wieczór.

 

Choć to dopiero ostatnia dekada września, na ziemi leży już wiele zwiędłych liści, a drzewa są już złote, czerwone albo zwyczajnie brązowe.

 

Do Różanegostoku  jesień przychodzi jakieś 2 tygodnie wcześniej, niż do Warszawy, ale żeby było sprawiedliwie,  wiosna przychodzi tu 2 tygodnie później. Taaa…

 

Do budynku mieszczącego Ośrodek Socjoterapii wchodzi Pan Piotr, którego mieliście Państwo okazję poznać w tekście „Dżygit”.

 

Pan Piotr jest świetnym jeźdźcem, opiekuje się naszą stadniną i uczy naszych chłopaków jazdy konnej.

 

To ciężka praca, w stajni i na dworze, bywa, że obiad Pan Piotr jada razem z kolacją.

 

Dziś jest zmartwiony, choć nie okazuje tego:

 

zgubił gdzieś pęk kluczy, zawierający tak kluczyki samochodowe jak i klucze do swojego, znajdującego się na 2 piętrze pokoju.

 

Kolejne próby szukania nie przynoszą rezultatu, bo na zewnątrz mrok, siąpi deszcz, błoto i kałuże – obejście wszystkich miejsc, w których ostatnio był nic nie dało, bo teren u nas, jak to Państwu już napisałem*,  rozległy i tak naprawdę mówimy w tym momencie o szukaniu igły w stogu siana.

 

Dosłownie też, bo Pan Piotr ostatnio przerzucał w stajni siano.

 

Pozostało nam tylko krótkie przedyskutowanie wyboru świętego, do którego należy się o pomoc zwrócić:
czy ma to być św. Antoni (ten od rzeczy zagubionych) czy raczej pasowałby tu niestety św. Juda Tadeusz (ten od spraw beznadziejnych) .

 

Pan Piotr zgodził się, że szukać należy nazajutrz, przy świetle dziennym i po krótkiej kolacji oraz nakarmieniu swojego husky o imieniu Shiro, dostał się do pokoju hm…. w sposób kaskaderski, ale oszczędzę Państwu szczegółów.

 

Kiedy zobaczyłem rano uśmiechniętego Pana Piotra, wiedziałem, że klucze się znalazły, ale który święty pomógł – nie wiem, bo możliwe, że działali obaj.

 

Klucze lśniły się w porannym słońcu przy ogrodzeniu - wypadły zapewne podczas przekładania elektrycznego pastucha.

 

Ufff…

 

Ale mylicie się, drodzy Czytelnicy, jeśli sądzicie, że Pan Piotr znalazł w Różanymstoku tylko klucze:

 

kiedy przejechała do nas na rekolekcje grupa Saruela (Salezjański Ruch Ewangeliczny), była w niej też dziewczyna z Łodzi, która – tak się szczęśliwie złożyło – pasjonowała się jeździectwem.

 

I trzy miesiące temu ta dziewczyna została  żoną Pana Piotra, a na ślub w słynnym z salezjańskiej szkoły organistów Lutomiersku pojechał dyrektor naszego ośrodka, ks. Krzysztof.

 

   --------------------------------------------------------------------

Pan Piotr z końcem września skończył pracę w Różanymstoku i przeprowadził się do Łodzi.

 

Pięknie mu za tych 5 wspólnych lat dziękujemy, trochę nam smutno, ale przecież jeszcze bardziej cieszymy się jego radością.