Jest powiedzenie, że pieniądze lubią ciszę – a duże pieniądze dużą ciszę. Ale od każdej reguły są wyjątki. Tym wyjątkiem jest to, co dzieje się po ogłoszeniu przez najpierw Merkel i Macrona, a potem Komisję Europejską (kolejność nieprzypadkowa) projektu Funduszu Odbudowy. Ci wszyscy, który chętnie posługują się sloganami o unijnej solidarności i zjednoczonej Europie oraz zarzucają innym dbanie o narodowe interesy nagle zrzucili kostium politycznej europoprawności i zaczęli twardą grę o pieniądze. Holandia, mająca po Brexicie największy rabat do swojej składki członkowskiej do brukselskiej kasy, a więc płacąca do UE co roku dużo mniej miliardów euro niż powinna, najgłośniej protestuje przeciwko pieniądzom dla innych, w tym Polski. Szwecja, która wchodząc do Unii w 1995 roku uzyskała, po raz pierwszy w historii, specjalnie dla niej stworzony „kran finansowy” w postaci specjalnych środków z Brukseli dla regionów słabo zaludnionych (cała Szwecja północna!) też tupie nogą. Oburza się także Dania, która jako jedyny kraj Unii trzy dekady wstecz, przy przyjmowaniu Traktatu z Maastricht dostała trwałą derogację czyli wyjątek od unijnego ustawodawstwa i nie musi sprzedawać – jak inne państwa – swojej ziemi cudzoziemcom z reszty państw UE. Cóż, pamiętajmy, że Unia to po prostu walka o własne, narodowe i państwowe interesy.
*tekst ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” (06.06.2020)
