Porozumienie sprzed 2 lat między UE a Turcją: Bruksela daje 6 miliardów euro Ankarze, byleby tylko Erdogan nie wypuścił do Europy uchodźców z Syrii i Iraku koczujących w jego kraju – zostało zawarte w pośpiechu, byleby tylko zdążyć przed wyborami w trzech niemieckich landach, byleby pomóc wygrać tam CDU Angeli Merkel (w 2 landach się udało). Teraz mamy identyczna sytuację: w Brukseli KE zwołuje szczyt na temat imigracji po to, by rzucić koło ratunkowe pani kanclerz, z jednej strony podgryzanej przez rywali we własnej partii, z drugiej przez koalicyjną CSU, wreszcie obśmiewanej przez prezydenta USA w jego tweetach. Na szefowej rządu w Berlinie mści się jej niebywała lekkomyślność przy wpuszczaniu imigrantów spoza Europy, głównie muzułmanów.
Ani Polska, ani pozostałe kraje Grupy Wyszehradzkiej nie wezmą udziału w spektaklu pt. „Ratujmy Merkel”. Kto ma kierować RFN to nie nasze sprawa – z każdym rządem będziemy współpracować. Chodzi jednak o dwie ważniejsze sprawy. Pierwsza :to nie KE, coraz bardziej żarłoczna, gdy chodzi o kompetencje, powinna organizować spotkania szefów rządów, tylko kraj, który ma prezydencję w UE lub Rada Europejska. Po drugie: wynik tego „szczytu” jest znany – państwa, które prowadziły błędną politykę imigracyjną chcą skutkami tych błędów podzielić się z państwami, które – jak Polska – tych błędów nie popełniły.
Nie liczcie więc na nas, Komisjo!
*pełna wersja komentarza, który ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” (23.06.2018)
