Dla mnie kolejna gorzka pigułka do przełknięcia, może nie aż tak gorzka jak niecałe 2,5 procenta dla Kosiniaka, ale jednak. Zaraz potem będzie jeszcze rytualne znęcanie się nad przegranymi ubrane w słowa "najwyraźniej nie umieją pogodzić się z przegraną".
No ale w pięćdziesiątej drugiej wiośnie życia powinienem już umieć radzić sobie z takimi rzeczami. W gruncie rzeczy moi faworyci zdecydowanie częściej przegrywali niż wygrywali. Taki lajf.
Co pozostaje? – trzy rzeczy przychodzą mi do głowy - trzymać kciuki za Polskę, robić swoje i szukać pozytywnych aspektów tej sytuacji. Wbrew pozorom jest ich sporo.
Pierwsze trzy z brzegu - po pierwsze nieco zatarło się pojawiające się przez minione 5 lat wrażenie, że kompletnie tu nie pasuję - ostatecznie prawie 10 mln ludzi też powiedziało PiSowi gromkie "nie". Po drugie nie podobało mi się, że Trzaskowski jest gotów porzucić posadę w ratuszu - tym bardziej persektywa komisarza nie wróżyłaby miastu nic dobrego. Wreszcie rzecz trzecia – przed PiSem wielkie wyzwanie, nieporównanie większe od kampanii wyborczej – kryzys, recesja i hojne obietnice wyborcze. Wiedzieliśmy jak władza bez skrupułów usiłowała zwalać winę za bałagan podczas wyborów na Senat i opozycję. Z Dudą mają jedną wygodną wymówkę mniej.
No dobrze, Zjednoczona Prawico, właśnie kończy się doping w postaci wyborczej adrenaliny, a także dalsze możliwości odwracania uwagi opinii publicznej od stanu gospodarki – pokaż, jak sobie poradzisz w naprawdę trudnej kryzysowej sytuacji.
