Blogi z drogi. Bonn, Beethoven i ja ( 2 )

Po wzięciu udziału w szkolnym konkursie " Mam talent " w moim życiu zaczął się okres wielkiej, muzycznej smuty. Pani profesor uznała, że dysponując takim głosem nie mogę ot tak po prostu nie umieć śpiewać. Wzięła mnie zatem na muszkę i przy każdej okazji zmuszała do wokalnych popisów przed całą klasą. Utwory wykonywałem z taką interpretacyjną dezynwolturą, aż ławki podskakiwały, a pani profesor uważała, że ją przedrzeźniam i robię sobie z przedmiotu pod nazwą wychowanie muzyczne najzwyklejsze jaja. W zwiazku z tym pała słała się gęsto. Na szczęście pani profesor była o wiele pilniejszą nauczycielką niż my uczniami i robiła mnóstwo sprawdzianów z historii i teorii muzyki, więc te pały udało mi się przykryć jakimiś trójkami i klasę I ukończyłem z naciąganą trójczyną. W II klasie nie było lepiej, jednak w drugim półroczu całkowicie uformowałem się jako mężczyzna, wszystko uległo naprostowaniu, łącznie z głosem, który stał się jeszcze mocniejszy i nie tylko głos.
A śpiewać czysto dalej nie potrafiłem. Nie byłem przecież misiem Colargolem i nie mogłem udać się do króla ptaków, żeby ofiarował mi słuch muzyczny. W średniej szkole mało kto wierzył w takie bajki, wiedzieliśmy już skąd się biorą dzieci i uważaliśmy. Kiedy pani profesor zorientowała się, że mutacja nie ma związku z moim śpiewem rodem z chińskiej opery, poluzowała. Doszła do wniosku, że nawet najlepszy polski treser psów, sierżant MO Franciszek Szydełko ( wychowawca Szarika i psa Cywila ) nie nauczy psa miauczeć. Jednak nie pozostawiła mnie samopas. Nałożyła na mnie rodzaj pańszczyzny polegający na obowiązku przygotowania, w ciągu półrocza, 2- 3 referatów z historii muzyki. Tak zostałem klasowym Bogusławem Kaczyńskim. Spodobało mi się to. Za niezwykle merytoryczny referat o Musorgskim i " Mogucziej kuczce " otarłem się nawet o piątkę. Piątki jednak nie dostałem ponieważ byłoby to mocno demoralizujące dla tych uczniów, którzy śpiewać umieli. To tak jakby pani nauczycielka postawiła małemu Bronkowi Komorowskiemu piątkę z dyktanda. Dzieci odebrałyby to jako wielką niesprawiedliwość, nawet gdyby nie widziały tego pokreślonego na czerwono dyktanda. Referaty zatem sypały się jak z rękawa, pani profesor zaczęła na mnie patrzeć okiem nieco przychylniejszym i wszystko wydawało się zmierzać kierunkiem bezkolizyjnym do miłego zakończenia. Nie w moim jednak życiu, ja jestem w czepku urodzony i jak coś ma się spieprzyć to się spieprzy. Widać ten czepek był założony na lewą stronę. Oprócz pisania referatów, miałem obowiazek czytania nut : solmizacyjnie i literowo. Każdy przerabiany utwór. Szedłem ze śpiewnikiem pod tablicę i czytałem.
- Fa, la, sol, fa, sol, fa, fa, la, do, si, fa, si, la,la itd
Tu pojawiał się problem, jestem leworęczny, więc zaburzona lateralizacja, odwrotne widzenie, lustrzane odbicie, przestawianie literek i sylab w wyrazie. W warunkach stresu bojowego, pod tablicą te wszystkie defekty ulegały spotęgowaniu. Nutki ożywały i zaczynała się gonitwa po pięciolinii, a klucze wiolinowe jeszcze się do tego wcinały i bemole i krzyżyki. Za dużo tego jak na jedną, skołataną głowę. Na szczęście dysponowałem w owym czasie pamięcią niemal doskonałą, więc niczym muzyk koncertujący, potrafiący grać bez nut, uczyłem się nut na pamięć. Jak to się mówi wśród muzyków zawodowych : potrafiłem grać bez kwitów. Tragedia wydarzyła się w III klasie, pod koniec pierwszego półrocza. Przerabialiśmy akurat" Hymn Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej " Na tej demokracji to niejednemu się noga powinęła. Wezwany do tablicy, z nutami jak jakiś Ivo Pogorelic stanąłem przed panią profesor i rozpocząłem czytanie nut. Przegiąłem jednak, udałem wielkie skupienie i dodatkowo zacząłem skakać palcem po pięciolinii. Pani profesor zaczęła mi się badawczo przyglądać... i nagle, łuup ! smyczkiem po śpiewniku.
- Jaka to nutka ?
- Re
- A ta ?
- Sol
- A ta ?
- Si
I znowu jak przy okazji konkursu " Mam talent " ledwie zdążyłem uskoczyć za panino. Gdybym tego nie zrobił nie pisałbym tych słów.
Krzyk pani profesor prawie rozrywał szkolną izbę.
-Luuudziee ! Ludzieeee ! trzymajcie mnie, ja go zabiję ! On nie zna nut, jak ty to zrobiłeś ? to moja największa klęska pedagogiczna ! Jak ty doszedłeś do III klasy nie znając nut ? To jeszcze nigdy mi się nie przydarzyło. Luudziee ! ja go zniszczę. Tego jeszcze w tej szkole nie było, ale będę na radzie pedagogicznej wnioskować o pozostawienie ciebie w III klasie, a jak się nie uda to będziesz miał poprawkę z wychowania muzycznego. Ja ci tego nie daruję, nie puszczę płazem. Zniszczę ci ty oszuście i muzyczny hochsztaplerze.
Wielkim łukiem, poza zasięgiem smyczka pani profesor wróciłem do ławki, byłem zdruzgotany. Czułem się jak Salieri wykopany z dworu Habsburgów przez Mozarta. To była moja muzyczna klęska totalna. Poprawka z matematyki, chemii, fizyki to nawet w jakiś sposób nobilitowało, ale ze śpiewu ? Gorsza byłaby chyba tylko poprawka z WF - u. Po lekcjach poszedłem prosto do cukierni, kupiłem dwa ptysie i rurkę z kremem. To mój zestresowany mózg domagał sie cukru. Mózg " odżywia " się cukrem i w warunkach stresu potrzebuje go sporo, aby sobie ze stresem poradzić. Znaliśmy już w III klasie inne sposoby radzenia sobie ze szkolnym stresem, przecież na odstresowujących imprezach nie częstowaliśmy się wzajemnie kostkami cukru, jednak w biały dzień nie mogłem na bezczelnego iść do sklepu monopolowego. Czekając na zapadnięcie zmroku, włócząc się po mieście na jakimś pochylonym parkanie natrafiłem na ogłoszenie treści następującej ...