Straty polskiej generalicji, cd.
12. Marian Jasiński (80 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Oficer armii austro-węgierskiej, od 1907 w Sztabie Generalnym, pułkownik. Pełnił także służbę na stanowiskach liniowych . W czasie I wojny światowej w Ministerstwie Wojny Austrii. W Wojsku Polskim do 1919. Początkowo komendant Domu Inwalidów (mieszkania i opieka nad oficerami i żołnierzami niezdolnymi do służby czynnej). Przebywało w nim kilkuset podopiecznych wojskowych. Następnie był komendantem Korpusu Kadetów we Lwowie. W 1921 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie, gdzie mieszkał do 1939.
Po zajęciu Lwowa we wrześniu 1939 przez wojska sowieckie Generał zaginął.
13. Władysław Jędrzejewski (76 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego,
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
Zawodowy oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–05. W czasie pierwszej wojny światowej dowodził pułkami piechoty oraz dywizją piechoty. Generał major w 1916.
Wojsku Polskim od grudnia 1918. W 1919 był komendantem obrony Lwowa, dowódcą 5 Dywizji Piechoty i dowodził załogą obrony Lwowa, następnie grupą operacyjną na froncie galicyjskim. Był dowódcą 1 Armii (maj-sierpień 1920), 6 Armii (sierpień-wrzesień 1920) oraz Grupy Operacyjnej 6 Armii (od września 1920). W 1921 dowódca Okręgu Generalnego Lublin, a następnie dowódca Okręgu Korpusu we Lwowie.
W 1924 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie. Był przewodniczącym oddziału Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów we Lwowie.
We wrześniu 1939 roku zgłosił się do służby. Organizował Straż Obywatelską we Lwowie, walczył w obronie miasta.
Aresztowany 4.10.1939 przez NKWD, więziony we Lwowie, zamordowany wiosną 1940 na Ukrainie.
Syn Generała Tadeusz, kapitan WP, odznaczony Virtuti Militari, poległ 28.09.1939.
14. Władysław Jan Jung (70 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – trzykrotnie.
W 1890 ukończył wydział artylerii Akademii Wojskowo Technicznej w Wiedniu, oficer zawodowy armii austriackiej. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze, pułkownik. W latach 1916-17 dowódca pułku artylerii na froncie rumuńskim. W 1918 dowódca brygady artylerii na froncie włoskim, trafił do niewoli.
W grudniu 1918 wyjechał do Francji, w styczniu 1919 wstąpił do Armii Polskiej gen. Józefa Hallera. Objął dowództwo pułku artylerii, a następnie brygady artylerii. Uczestnik wojny z bolszewikami. Dowódca brygady artylerii, inspektor artylerii 2 Armii. Po wojnie ukończył kurs dla wyższych dowódców. Dowódca 15 Dywizji Piechoty. Następnie dowódca okręgów korpusu w Łodzi i Lublinie. W 1928 przeszedł w stan spoczynku, zamieszkał w Krakowie.
Agresja Niemiec na Polskę zastała go na wakacjach w Buczaczu, skąd dotarł do Lwowa, zamierzając następnie dostać się do Krakowa.
W grudniu 1939 wraz z żoną podjął nieudaną próbę przekroczenia sowiecko-niemieckiej linii demarkacyjnej. Zatrzymany w rejonie Rawy Ruskiej przez sowiecką straż, przetrzymywany wiele godzin na mrozie doznał odmrożenia i gangreny obu stóp, w następstwie tego zmarł.
15. Juliusz Klemens Kolmer (72 lata)
Generał Brygady Wojska Polskiego, doktor medycyny,
Od 1989 oficer służby medycznej w armii austro-węgierskiej, pułkownik. Podczas I wojny światowej komendant szpitali wojskowych. Od 1919 w Wojsku Polskim, komendant szpitala wojskowego w Piotrkowie, następnie we Lwowie, szef służb medycznych w jednostkach piechoty. Od 1926 w stanie spoczynku. Prowadził praktykę lekarską we Lwowie.
Po zajęciu Lwowa przez Sowiety aresztowany w 1940 przez NKWD i osadzony w więzieniu „Brygidki”. Prawdopodobnie został zamordowany w czerwca 1941, w masakrze więźniów dokonanej przez Sowietów przed zajęciem Lwowa przez Niemców.
Syn Generała Andrzej adwokat został deportowany w głąb ZSRR. Pełnił służbę w Armii Polskiej na Wschodzie. Zmarł 26.01.1943 na tyfus w trakcie ewakuacji z ZSRR do Iranu.
16. Aleksander Kowalewski (61 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego,
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych.
Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Moskwie. Od 1900 zawodowy oficer, pułkownik. Od 1914 na stanowiskach dowódczych w brygadzie artylerii. W 1917, po rewolucji lutowej, wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, a następnie przeniesiony został do III Korpusu Polskiego w Rosji. W 1918 w Inspektoracie Polskich Sił Zbrojnych na Ukrainie. Po rozwiązaniu Korpusu przedarł się do Polski.
W grudniu 1918 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. W 1919 objął dowództwo pułku artylerii polowej. Następnie został szefem Biura Komitetu Uzbrojenia. W 1920 podczas wojny z bolszewikami zajmował się sprawami uzbrojenia. Później szef biura w Komendzie Uzupełnień i członek komisji weryfikacji artylerzystów z armii carskiej.
W latach 1922-1924 szef artylerii i służby uzbrojenia Okręgu Korpusu w Łodzi. W okresie 1925-27 dowodził 11 Dywizją Piechoty w Stanisławowie. W 1928 przeniesiony został w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie.
We wrześniu 1939 powołany do służby wojskowej i wyznaczony na dowódcę zgrupowania w Brzeżanach. Po napaści sowieckiej na Polskę zarządził wycofanie się w kierunku południowo-zachodnim; walczył z Sowietami koło Stryja.
Dostał się do niewoli, więziony w obozie w Starobielsku początkowo w klasztorze, później w siedzibie NKWD. Zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie.
17. Szymon Kurz (71 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Virtuti Militari IV klasy
Od 1888 w armii austro-węgierskiej, oficer służb kwatermistrzowskich. W czasie I wojny światowej szef administracji pułku piechoty.
Od 1919 w Wojsku Polskim, w Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie wojny z bolszewikami zarządzał centralnymi magazynami wojskowymi.
Od 1925 w stanie spoczynku. Zamieszkał w Warszawie.
Po wybuchu wojny w 1939 ewakuował się do Lwowa.
W listopadzie 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu „Brygidki”. Zamordowany wiosną 1940.
Generał był Polakiem żydowskiego pochodzenia.
