Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew
316
BLOG

Dedykuję Panu MRN69 - Obrona Narodowa

Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew Wojsko Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

MRN69: A czym różni się Strategiczny Przegląd Obronny z 2017 roku od postulowanej przez Pana strategii bezpieczeństwa narodowego? I dlaczego nie może Pan przedstawić tutaj chociaż w zarysie własnej strategii tego rodzaju?

 ======================================== 

Program:

 

OBRONA NARODOWA

 

 

Celem powinno być dokonanie istotnej zmiany w dziedzinie obronności RP. System obrony niepodległego państwa polskiego musi odpowiadać standardom społeczeństwa demokratycznego i obywatelskiego.

 

Struktury, mechanizmy i sposoby myślenia będące spadkiem po okresie PRL muszą być nie tylko usunięte, ale zastąpione rozwiązaniami właściwymi dla państwa demokratycznego i suwerennego skłaniającymi, a nie zaganiającymi obywateli do wypełniania obowiązku obrony Ojczyzny.

 

Podstawowe znaczenie w procesie budowy systemu obrony Polski ma odbudowa morale Wojska Polskiego, które powinno kształtować patriotyczne przesłanie tradycji walk o niepodległość, postaw i ofiarności żołnierzy legionów, powstań, konspiracji zbrojnej, wojska Polski Niepodległej.

 

Zawołanie: Bóg – Honor – Ojczyzna powinno mieć żywą współczesną treść.

 

************

 


 

Spadek przeszłości

 

W przeszłości Polska nie potrafiła stworzyć siły gwarantującej narodowi bezpieczny byt. Tę słabość wiele razy nadrabiano poświęceniem żołnierzy, którzy musieli wykonywać „niewykonalny rozkaz obrony Ojczyzny” – jak powiedział gen. Tadeusz Kutrzeba dowódca armii „Poznań” w 1939 r.

 

Po rozpadzie ZSRR Polska i inne kraje bloku sowieckiego odzyskały wolność. Ukształtował się porządek międzynarodowy z kluczową pozycją USA. Ten stan jest kwestionowany przez państwa aspirujące do odgrywania roli mocarstwowej w świecie i rodzi napięcia w stosunkach międzynarodowych. W przeszłości taka rywalizacja prowadziła do konfliktów zbrojnych skutkujących zagrożeniami dla istnienia Polski.

 

Bezpieczeństwo Polski jest związane z procesami zachodzącymi na arenie światowej. Uwzględniając to uwarunkowanie należy nie tylko prowadzić odpowiednią politykę zagraniczną, ale trzeba też dbać o właściwe środki obrony kraju. W tej dziedzinie w okresie III RP można odnotować niepokojące zjawiska bowiem:

 

·         przyjmowane dotąd strategie bezpieczeństwa narodowego RP niewłaściwie oceniały zagrożenia;

·         budowane siły zbrojne nie były w stanie wykonać zadania obrony granic RP;

·         osłabła w społeczeństwie gotowość spełniania obowiązku obrony Ojczyzny;

·         wystąpiły wątpliwości czy NATO zagwarantuje Polsce bezpieczeństwo;

·         wraz z rozbudową potencjału wojskowego Rosji zmniejszył się potencjał obronny Polski.

 

Ośrodki polityczne decydując o polskiej obronności przez długi czas tego nie dostrzegały - zapewniano Polaków, że „wojny nie będzie”. Dziś musimy stwierdzić, że sprawy bezpieczeństwa narodowego Polski znalazły się w niebezpiecznym miejscu.

 

Odwołujemy się do wszystkich zatroskanych stanem obronności wspominając rolę Wojska Polskiego w historii i żołnierza polskiego, obywatela - patrioty, a nie tylko wykonującego żołnierską profesję zawodowca.

 

 

Zachęcając do refleksji nad stanem obronności i bezpieczeństwa narodowego trzeba podejmować wysiłki w celu:

 

·         odbudowy patriotycznego sensu żołnierskiej służby i ducha wojska;

·         przywrócenia znaczenia konstytucyjnego obowiązku obrony Ojczyzny;

·         rozwoju potencjału obronnego z uwzględnieniem roli polskiej nauki.

 

Obrona narodowa jest sprawą wspólną wszystkich Polaków. Poszukiwanie rozwiązań w tej dziedzinie nie może być „produktem ubocznym” partyjnych sporów.


 

ZRÓWNOWAŻONY SYSTEM OBRONY PAŃSTWA

Obrona narodowa Polski musi być działaniem przemyślanym i dobrze zaplanowanym, nie może być improwizowanym zrywem podejmowanym dopiero w obliczu agresji.

Odwołując się do zasad sztuki wojennej należy wskazać, że do głównych środków obrony należą:

1.      Duch i wola obrony społeczeństwa. Powszechne, obronne przygotowanie w zakresie walki zbrojnej i szeroko rozumianej obrony cywilnej całego społeczeństwa, instytucji i zakładów do wsparcia wysiłku wojsk oraz ratowania ludzi, dobytku i środowiska przed skutkami wojny, katastrof technicznych i klęsk żywiołowych.

2.      Siły zbrojne, składające się z dwóch równoprawnych komponentów:

·         wojsk operacyjnych – siły uderzeniowej; komponentu mobilnego, zawodowego i nowocześnie uzbrojonego zdolnego do działań w ramach sojuszniczych misji poza terytorium państwa i wykonywania kontruderzeń w trakcie obrony kraju przed agresją;

·         wojsk obrony terytorialnej – siły obronnej, komponentu mobilizowanego i wykorzystywanego do obrony rejonów zamieszkania żołnierzy, uzbrojonego w środki zwalczania czołgów, samolotów i śmigłowców, przygotowanego do natychmiastowego – z chwilą wtargnięcia agresora – podjęcia działań nieregularnych w masowej skali.

3.      Wiarygodna strategia obronna zespalająca manewrowo-uderzeniowe działania wojsk operacyjnych z wysiłkiem zbrojnym wojsk obrony terytorialnej w formie działań regularnych i nieregularnych połączonych z powszechnym oporem niezbrojnym przygotowanego i zorganizowanego społeczeństwa.

(Działania nieregularne jako podstawowa forma walki wojsk obrony terytorialnej polega na unikaniu frontalnego starcia z silniejszym przeciwnikiem i atakowaniu z zaskoczenia, przy maksymalnym wykorzystaniu walorów obronnych terenu, słabych elementów w ugrupowania wojsk przeciwnika, w jego infrastrukturze wojskowej – logistyce, komunikacji, dowodzeniu).

4.      Wykorzystanie walorów obronnych, zwłaszcza terenów zurbanizowanych oraz przygotowanie obronne terytorium realizowane w ramach Operacyjnego Przygotowania Obszaru Kraju do obrony. Ważnym elementem jest posiadanie własnego przemysłu obronnego zdolnego dostarczać broń i wyposażenie wojsku.

5.      Pomoc innych państw – określona postanowieniami sojuszniczymi – w formie wsparcia politycznego i społecznego, restrykcji wobec agresora oraz dostaw uzbrojenia i środków zaopatrzenia, a także wspierających sojuszniczych działań zbrojnych.

Wymienione środki obrony ujęte w struktury organizacyjne i funkcjonalne powinny stanowić siłę obronną RP tworzącą Zrównoważony System Obrony Państwa (ZSOP).  Jego równowaga polega na tym, że występujące składniki działając łącznie zapewniają skuteczność obrony, a każdy z nich jest jednakowo ważny.

Utworzenie Zrównoważonego Systemu Obrony Państwa, a w nim systemu wojskowego obejmującego elitarne i profesjonalne wojska operacyjne oraz powszechną obronę terytorialną jest działaniem o podstawowym znaczeniu dla bezpieczeństwa Polski. Zapewni Polsce trwałe i pewne podstawy bezpieczeństwa narodowego a także będzie istotnym elementem wzmocnienia NATO oraz wiarygodności obronnej Polski jako członka tego sojuszu.

POLITYKA BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO RP

Głównym celem polityki bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej jest zapewnienie skutecznej ochrony i obrony terytorium narodowego z wykorzystaniem Sił Zbrojnych PR przed faktycznymi i prawdopodobnymi zagrożeniami militarnymi – w kontekście wymogów bezpieczeństwa narodowego.

Cel ten można będzie osiągnąć tworząc Zrównoważony System Obrony Państwa, odbudowując zdolności obronne terytorium narodowego Polski skorelowane z wymogami współuczestnictwa w obronie wspólnej NATO i Unii Europejskiej oraz wypracowując podstawy do aktualizacji polityki bezpieczeństwa narodowego w kwestiach militarnych.

Polityka obronna RP powinna być troską Zwierzchnika Sił Zbrojnych Prezydenta RP wykonywana przez Ministra Obrony Narodowej, będącego głównym organem władzy wykonawczej do przygotowania i realizacji powszechnej obrony narodowej.

Podstawy aktualizacji polityki bezpieczeństwa narodowego

              Kluczowym problemem w kształtowaniu polityki bezpieczeństwa Polski jest opracowanie NARODOWEJ STRATEGII OBRONNOŚCI, określającej środki właściwe i konieczne do zapewnienia wiarygodnego i skutecznego odstraszania, ochrony i obrony Rzeczypospolitej oraz realizacji zadań obrony wspólnej NATO.

(Istnieje potrzeba stworzenia państwowego centrum zdolnego do opracowywania strategii oraz analiz geopolitycznych i geostrategicznych pozwalających rozpoznawać i projektować sposoby zapobiegania  zagrożeniom.)

              W następstwie przyjęcia nowej strategii obronności zachodzi konieczność przeprowadzenia Strategicznego Przeglądu Obronnego (audyt sił zbrojnych RP) w wymiarze operacyjnym, jakościowym, informatycznym i finansowym celem ustalenia na ile będzie można wykonać zalecenia nowej strategii. Wnioski z SPO powinny wskazać w jakich kierunkach powinno zmierzać programy naprawcze w siłach zbrojnych i w całym obszarze obronności.

              Szczególną uwagę trzeba będzie skupić na utworzonej dwukomponentowej strukturze sił zbrojnych RP: efektywności uzawodowionego komponentu operacyjnego, jego zdolności do prowadzenia działań regularnych i nieregularnych, a z drugiej strony oceniając obywatelski komponent terytorialny, jego zdolność obrony miast, miejscowości i infrastruktury oraz możliwości prowadzenia powszechnych działań nieregularnych podczas wojny, w tym w warunkach okupacji, a w czasie pokoju udzielania wsparcia administrację w przeciwdziałaniu skutkom sytuacji kryzysowych.

              Zaleca się zrezygnowanie przy podejmowaniu decyzji z koncepcji budowania „armii małej, ale nowoczesnej”, „zawodowej”, „profesjonalnej” bowiem nie przyniosło to żadnych pozytywnych zmian dla obronności RP. Wymaga weryfikacji przeprowadzona reforma systemu dowodzenia siłami zbrojnych RP – konieczne jest uporządkowanie i naprawienie tego systemu.

              Niezbędne jest przywrócenie patriotycznych motywacji powszechnej, obywatelskiej służbie wojskowej (szkolenie podstawowe i służba w rezerwie), jako fundamentalnej instytucji narodowej i państwowej na rzecz zapewnienia wiarygodnego i skutecznego odstraszania, ochrony i obrony narodowej oraz niezbędnej dla patriotycznego i obywatelskiego wychowania oraz zaangażowania Polaków w obronę i odpowiedzialność za państwo.

              Trzeba opracować sposoby wprowadzenie dobrowolnego powszechnego, podstawowego szkolenia wojskowego młodzieży i prowadzenia go w formie krótkoterminowego kursu wojskowego (1-3 miesiące), zwłaszcza w jednostkach OT oraz w klasach wojskowych, a także jednostkach proobronnych („Strzelec” i inne);

              Istnieje potrzeba włączenia całego społeczeństwa i wszystkich instytucji państwa w przygotowanie oraz realizację powszechnego obowiązku obrony poprzez obywatelską służbę wojskową oraz służbę w Obronie Cywilnej. Koniecznością jest odbudowa organizacji Obrony Cywilnej, jako części obrony narodowej obejmującej całość cywilnych przygotowań powszechnej obrony narodowej, rozpoczynając od odtworzenia kierownictwa (inspektoratu) Obrony Cywilnej;

              Koniecznym jest podniesienie rangi nauki wojskowej, sformułowanie misji Akademii Sztuki Wojennej i wyższych szkół wojskowych w tworzeniu naukowych podstaw narodowej nauki obronnej oraz przygotowaniu cywilnych i wojskowych kadr obrony narodowej.

              Wymagają ukierunkowania wysiłki naukowo-badawcze i wydatki na rzecz programów modernizacji Sił Zbrojnych RP, w tym na wyposażanie wojsk uwzględniając współdziałanie wojsk operacyjnych z wojskami TO. Zasadniczą rolę w tych wysiłkach powinna odgrywać Wojskowa Akademia Techniczna i współpracujące z nią ośrodki naukowe i konstrukcyjne;

Odbudowa zdolności obronnych terytorium narodowego

              Priorytetem jest zbudowanie potencjału narodowych zdolności wiarygodnego odstraszania, ochrony i obrony terytorium RP, połączonego z zapewnieniem działań obronnych innych państw NATO.

              Nieodzowne staje się podjęcie wysiłku odbudowania obronnej komplementarnej, dwukomponentowej, struktury Sił Zbrojnych RP, składającej się z powszechnych Wojsk Obrony Terytorialnej (kontynuujących tradycje patriotycznych formacji zbrojnych walczących o niepodległość Polski) i współdziałających z nimi mobilnych wojsk operacyjnych;

              Należy umożliwić społeczeństwu, a zwłaszcza młodemu pokoleniu Polaków – wykazujących ducha patriotyzmu – przygotowanie się do obrony Rzeczypospolitej w wojskowych i cywilnych strukturach Obrony Narodowej.

              Wykazywanie przez obywateli woli obrony Ojczyzny będzie stanowić fundament wiarygodności i skuteczności narodowych zdolności odstraszania, ochrony i obrony państwa polskiego;

              Należy w społeczeństwie propagować przeszkolenie wojskowe bez wiązania go z zawodową służbą, ale jako potrzeby motywowanej względami patriotycznymi wynikającej z konstytucyjnego obowiązku obrony Ojczyzny.

              Można nałożyć na osoby ubiegające się o prawo posiadania broni, kandydatów zgłaszających się do służb mundurowych i do pracy w agencjach ochrony obowiązek szkolenia wojskowego.

              Powinna obowiązywać zasada, aby w strukturach zarządzania kryzysowego, w służbach ratowniczych, w straży pożarnej zawodowej i ochotniczej, w agencjach ochrony wszyscy legitymują się odbytym przeszkoleniem wojskowym.

              W Polsce działają apolityczne stowarzyszenia i związki o charakterze pro-obronnym. Byłoby celowym  utworzenie przy MON urzędu dla koordynowanie tej działalności i organizowania współpracy w zakresie realizowania jednolitego przeszkolenie wojskowego oraz kształcenia patriotyczno-obywatelskiego członków tych ruchów i organizacji. W ten sposób można będzie gromadzić społeczne zaplecze dla formowanej OT oraz pozyskiwać kandydatów do służby wojskowej kierujących się nie tylko względami materialnymi, ale także etosem żołnierza polskiego.

              Dla zapewnienia realności wsparcia sojuszniczego NATO w obronie terytorium RP należy stworzyć warunki dla wykonania tego działania w wymiarze:

·  bojowym – zatrzymania agresora na kierunkach uderzenia, utrzymania ciągów drogowych, mostów i lotnisk na kierunkach manewru wojsk sojuszniczych;

·  czasowym – zapewniając samodzielną obronę własnego terytorium na czas potrzebny sojusznikom do podjęcia decyzji o mobilizacji i przegrupowania wojsk;

·  logistycznym – realizacja zadań wsparcia państwa-gospodarza (HNS);

·  społecznym – uzgodnienia z odpowiednimi władzami i społeczeństwem przemieszczania wojsk sojuszniczych na terytorium narodowym Polski.

              Zadaniem do zrealizowanie jest zapewnienie lądowej osłony strategicznej wzdłuż wschodniej granicy Polski i NATO oraz ochrony i obrony infrastruktury obronnej, a także infrastruktury krytycznej państwa polskiego.

              Szczególnie ważne i pilne jest utworzenie „wschodnich” regionalnych struktur OT i utworzenie w ich pobliżu powiatowych struktur Wojsk OT.

              Należy dokonać przeglądu infrastruktury do realizacji zadań HNS zapewniających sprawne przyjęcie i działanie wojsk wsparcia NATO.

 

Wyjaśnienia wymagają dwa zagadnienia:

·         Wojska OT mają stanowić jeden z ważnych elementów systemu obronnego państwa, ale ich pozycja nie może oznaczać uszczuplenia nakładów na wojska operacyjne i degradację tych wojsk. W systemie obrony kraju w razie wybuchu wojny wojska OT mają spełniać rolę „tarczy”, gdy wojska operacyjne będą „mieczem” obrony narodowej RP. Oba komponenty wojsk, operacyjny i terytorialny, są niezbędne. Nacisk położony w programie na budowę OT wynika z tego, że była ona dotąd niedoceniana, a jednostki OT uległy likwidacji.

·         Od pewnego czasu pojawiają się postulaty przywrócenia poboru do wojska. Notujemy wzrost zainteresowania obywateli przeszkoleniem wojskowym wobec czego nie ma potrzeby przywracania poboru do służby wojskowej. Kwestię sposobu wykonywania obywatelskiego obowiązku obrony można będzie ustalić na drodze debaty publicznej, jeśli napływ chętnych do odbycia szkolenia wojskowego ustanie.

Konstytucja RP w art. 26 nakłada na siły zbrojne RP zadanie obrony niepodległości państwowej, zapewnienie integralności terytorium państwowego i całości granic. Wykonanie tego zadania będzie możliwe tylko wówczas, gdy system obrony państwa będzie posiadał odpowiednie narzędzia umożliwiające wykonanie tych zadań.  Może to zapewnić zrealizowanie postulatów proponowanej przez nas polityki obronnej RP.

OBRONA TERYTORIALNA - WOJSKO OBYWATELSKIE

Wojska OT powinny mieć charakter masowego organizmu, spełniającego istotną rolę we wszystkich możliwych sytuacjach polityczno-militarnych – w postaci systemu celowego – będąc równocześnie komponentem systemu obronnego państwa, łącząc na szczeblu lokalnym swoje działania z wysiłkiem pozamilitarnych ogniw systemu obronności i ogółu społeczeństwa na rzecz:

·         obrony militarnej;

·         ochrony ludności i środowiska,

obejmując równocześnie całe terytorium kraju.

Terytorialne organy dowodzenia Wojsk OT powinny ściśle współpracować z przedstawicielami władz samorządowych różnych szczebli.

Wspólne planowanie i współdziałanie, wojskowe i cywilne, na rzecz podniesienia poziomu bezpieczeństwa państwa i jego obywateli  powoduje, że obrona terytorialna jest tożsama z szeroko rozumianą obroną państwa i znacząco integruje komponent wojskowy z cywilnym.

Uwzględniając poczynione już wysiłki na rzecz zagospodarowania inicjatyw obronnych społeczeństwa i podjęte formowanie Wojsk Obrony Terytorialnej należy dokonać przeglądu tych działań i rozważyć położenie nacisku na tworzenia struktur lokalnych Wojsk OT. W tym celu należy przeprowadzić program pilotażowy sformowania pododdziałów Wojsk OT wzdłuż wybranego odcinka północno-wschodniej granicy państwa. Pozytywny wynik pilotażu umożliwi tworzenie pododdziałów Wojsk OT na terenie wschodniej Polski (na wschód od Wisły), a następnie, w razie konieczności na terenie reszty terytorium RP.

Pilotażowe pododdziały Wojsk OT

Pilotażowe pododdziały Wojsk OT, o eksperymentalnej wielkości kompanii OT należy utworzyć w powiatach przygranicznych trzech województw:

·         wzdłuż granicy z Federacją Rosyjską (województwo warmińsko-mazurskie):- braniewski,- bartoszycki,- kętrzyński,- węgorzewski,- gołdapski;

·         wzdłuż granicy z Republiką Białorusi (województwo podlaskie); - augustowski, - sokólski, - białostocki, - miasto Białystok,  - hajnowski, - siemiatycki i (województwo lubelskie) - bialski, - miasto Biała Podlaska - włodawski.

Programem pilotażowym byłoby objęte 14 struktur powiatowych. Kierownictwo pilotażem może wykonać Pełnomocnik MON ds. utworzenia Wojsk Obrony Terytorialnej, któremu byłyby podporządkowane tymczasowo o charterze operacyjnym utworzone przy Wojewódzkich Sztabach Wojskowych (Olsztyn, Białystok, Lublin) Przedstawicielstwa Wojsk OT.

Formowanie struktury Wojsk OT mogłoby nastąpić natychmiast (po wydaniu odpowiednich decyzji administracyjnych przez ministra ON), a jej rozwijanie – o kolejne formacje terytorialne – powinny być możliwe po zebraniu stosownych wniosków organizacyjnych z tego etapu w ramach procesu budowy Wojsk OT.

Do zabezpieczenia etapu pilotażowego budowy formacji OT należy przekazać stosowne pojazdy transportu terenowego i środki łączności oraz miejsca funkcjonowania (bytowania) tych formacji i struktur dowodzenia nimi, a także sorty mundurowe, broń i magazynowanie sprzętu specjalistycznego oraz amunicji – broń osobista może być wydana (po złożeniu przysięgi) żołnierzom pododdziałów Wojsk OT.

Dalszy etap rozbudowy formacji Wojsk OT

W oparciu o doświadczenia z programu pilotażowego będzie można tworzyć dalsze formacje terytorialne na poziomie powiatów – stosownie do potrzeb obrony mieszkańców, ochrony infrastruktury krytycznej i potrzeb wojsk operacyjnych – przygotowując odpowiednią dla tych wojsk strukturę terytorialną na poziomie wszystkich powiatów w takich województwach jak warmińsko-mazurskie i podlaskie (znajdujące się na potencjalnych kierunkach uderzenia wojsk rosyjskich na Warszawę, czego Polska doświadczała w przeszłości).

Natomiast w województwach lubelskim i mazowieckim, gdzie występuje także zagrożenie agresją lądową (ze strony Białorusi, tam znajdują się wojska rosyjskie) w wytypowanych powiatach należy przygotować struktury Wojsk OT do militarnego wzmocnienia obrony terytorium, tak samo w powiatach położonych wzdłuż wybrzeża Morza Bałtyckiego (województwa pomorskie i zachodniopomorskie), na które można wykonać desant z morza rosyjskim sprzętem zgromadzonym na taką okoliczność w obwodzie kaliningradzkim.

Ważne są także dla ruchu wojsk i transportu cywilnego obiekty rozmieszczone wzdłuż dolnego biegu Wisły, poczynając od Kozienic do jej ujścia, które mogą być uchwycone przez agresora w celu rozwinięcia działań. Z tego powodu powiaty na terenie których znajdują się obiekty i węzły komunikacyjne do nich przywiązane powinny być chronione i bronione przez powiatowe struktury Wojsk OT w takich województwach jak mazowieckie i kujawsko-pomorskie.

To jest minimum, które powinno być rozwinięte w układzie terytorialnym z wykorzystaniem Wojsk OT. Równolegle należy planować i przygotowywać terytorialne siły lokalne Wojsk OT na potrzeby obrony poszczególnych miast i ochrony obiektów infrastruktury krytycznej w całym kraju (mamy ich 760) oraz szlaków, obiektów (lotnisk, portów) i węzłów komunikacyjnych, a także rejony i strukturę dla przyjęcia wojsk sojuszniczych.

Program zbudowania Wojsk OT w fazie pierwszej (etap niebieski) powinien doprowadzić do sformowania docelowo 104 batalionów OT  na terenie województw graniczących z terytoriami z których może dojść do agresji.

Rozbudowę wojsk OT będzie można kontynuować – faza druga (etap zielony) - przyjmując jako podstawową jednostkę batalion działający w powiecie.


image

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo